در يكى دو قرن اخير با حضور انگليسى‌ها در شبه قاره و فعاليت‌هاى تعصب‌آميز ضد فارسى كمپانى هند شرقى و هم‌چنين ضعف دولت‌هاى حاكمه ايران و تضعيف روابط تجارى با هند، زبان فارسى تا حدود بسيارى اهميت خود را از دست داده است. در گذشته طى روزگارى دراز، فارسى، زبان رسمى دربار و زبان فاخر فرهنگى كشور هند بود و مردم به انگيزه كسب مقام و تحصيل مال به آموختن فارسى مشتاق و نيازمند بودند. آن دوران كه شاهان صفوى ايران به تركى حرف مى‌زدند و ديوان شعر مى‌پرداختند، سلاطين بابرى هندوستان به فارسى سخن مى‌گفتند و بر سر بارگاهشان مى‌نوشتند:

اگر فردوس بر روى زمين است *** همين است و همين است و همين است

هنوز هم به‌رغم سيطره دويست ساله استعمار پير و ستيز گسترده با ادبيات فارسى، فرهنگ‌دوستانِ شبه قاره به اين زبان به عنوان ميراث مشترك خود و ايران عشق مىورزند. هنوز هم اگر به منزل خانواده‌هاى ريشه‌دار هندى قدم بگذاريد، صاحب منزل به عنوان اسناد اصالت خويش و شرافت خانواده‌اش نسخه‌هاى خطى متعددى از غزليات حافظ، كليات سعدى، شاهنامه فردوسى و ديوان اميرخسرو را به معرض تماشاى شما مى‌گذارد. بماند كه اين ميراث عظيم را چون گنجينه‌اى گران‌بها فقط در خزانه خاطرات و افتخاراتش پنهان كرده است. بعدها درباره گسترش زبان فارسى در هند بيشترمى‌فهميم به ويژه آن‌كه ديدار با استادان زبان فارسى را هم در برنامه داريم.