ادبيات فارسى در هند نسل چند پدر و پدربزرگ ديگر را هم به ياد دارد. پرفسور، خون‌گرم است و خوش‌برخورد و با صحبت‌هاى دلنشينى كه دارد گذر وقت را از يادمان مى‌برد، بيشتر، خاطرات خود را با دغدغه‌هايش به هم مى‌آميزد و با لهجه‌اى شيرين كه خاص بيشتر هنديان پارسى‌گوست، سخن مى‌گويد.

هندى‌ها و حتى پرفسور كه عنوان فخيم پدر زبان فارسى را با خود دارد، فارسى را در تركيب با آواهاى زبان هندى، دشوارفهم و گاهى نامفهوم تكلم مى‌كنند. برخى از اينان و از جمله پرفسور، تسلطى حيرت‌انگيز بر ادبيات ما دارند، مقالات بسيار به فارسى نوشته‌اند و متون زيادى تصحيح كرده‌اند‌؛ اما در مكالمه با ما با دشوارى‌هاى بسيار روبه‌رو هستند. شايد اين ضعف مكالمه، محصول نديدن ايرانيان و نداشتن معلمان ايرانى است. يادگيرى زبان و ادبيات فارسى از كتاب‌هاى مهجور با ادبيات امروز هم‌چون تاريخ وصّاف و كليله و دمنه و آن هم از آموزگاران هندى، دانش‌جوى اين رشته را در سخن گفتن به فارسى روان و سليس ناتوان مى‌كند. بدون ترديد، شركت در كلاس‌هاى فشرده بازآموزى در كشور ما و زندگى در كنار فارسى‌زبانان در مدتى كوتاه، به حل اين مشكل كمك شايانى خواهد كرد.

آموختن فارسى براى هندى‌هامستلزم هيچ تلاش طاقت‌فرسايى نيست‌؛ فارسى، زبان نياكان و اجداد آنهاست و حتى پدرانشان در گسترش و غنابخشى به اين زبان افتخاراتى بزرگ داشته‌اند. ولى