بعدها به فكر الوهيت هم افتاد. وى اولين گام‌ها را در استحكام پايه‌هاى خداوندگارى‌اش! حوالى سال هزارم هجرى برداشت. او با الهام از اين نكته كه «به هر الفى الف قدى برآيد» بر مردم سر به زير و چشم بر حكم و گوش بر فرمان هندوستان نهيب زد كه «الف قدم كه در الف آمده استم.» اكبرشاه در سال 987 ه‌.ق تاريخ رسمى هجرى را با تاريخ خودساخته «الهى» عوض كرد با اين استدلال كه: چون پيغمبر اسلام 11 سال پيش از هجرت به مدينه به مقام رسالت مبعوث شده است و اكنون يك هزار سال از آن تاريخ مى‌گذرد شايسته است كه تقويم را به گونه‌اى ديگر ورق بزنيم. بعد از اين فرمان تاريخى ذات ملوكانه، مورخان دربارى نيز در نوشته‌هاى خود تاريخ جديد را به كار بردند. بدين روى اگر در آثار عهد اكبرى به عبارتى نظير سال چندم الهى برخورد كرديد، بدانيد كه منظور چندمين سال جلوس جناب سلطان مى‌باشد.

اكبرشاه در گامى ديگر سكه‌هاى رايج كشور را تغيير داد. تا آن زمان، ضرب يك روى سكه عبارت «لا‌اله‌الا‌الله» بود با حاشيه اين جملات «بصدق ابى‌بكر بعدل عمر بحياى عثمان بعلم على» و روى ديگر «جلال‌الدين محمد اكبر پادشاه غازى خلد الله ملكه» او اين سكه‌هاى گرد را به سكه‌هاى چهارگوش تبديل كرد به علامت چهار درجه اخلاص پيروان مذهب جديد خود كه كنايه بود از چهار ترك‌؛ ترك جان و مال و ناموس و دين. بر يك طرف سكه عبارت «الله اكبر» را ضرب كرد به عنوان مبتداى موخر و خبر مقدم و بر روى ديگر سكه محل و تاريخ ضرب سكه را طبق سال الهى.