است: وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّه‏ِ جَمِيعاً وَلا تَفَرَّقُوا؛[1] «همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراکنده نشويد». اسلام به وحدت و هم‏بستگي دستور مي‏دهد، چنان‏که همه مسلمانان در حکم پيکري واحد شوند. در روايتي از پيامبر اکرم(صلي الله عليه و آله) آمده است: المُؤْمِنُ اَخُ المُوْمِنِ کالجَسَدِ الْواحِدِ؛[2] «مؤمن برادر مؤمن و مانند يک جسم‌اند». سعدي اين حديث را چنين به نظم درآورده است:

بني‏آدم اعضاي يکديگرند  ....... که در آفرينش ز يک گوهرند

چو عضوي به درد آورد روزگار ......  دگر عضوها را نمانَد قرار

براي عمل به فرمايش پيامبر(صلي الله عليه و آله)، مؤمنان ـ يعني کساني که علاقه‏مندند به وظيفه شرعي خود عمل کنند و نمي‏خواهند اسلام و نظام اسلامي تضعيف شود ـ بايد بکوشند بيشتر با هم ارتباط داشته باشند و مانند اعضاي يک پيکر باشند. همچنين در روايت ديگري نيز نقل شده است: المُؤمِنُ آلِفٌ مَأْلُوف؛[3] «مؤمن کسي است که با ديگران انس بگيرد و ديگران نيز با او انس گيرند». امير مؤمنان(عليه السلام) در اين زمينه مي‏فرمايد: مَنِ اسْتَبَدَّ بِرَأْيِهِ هَلَک وَمَنْ شَاوَرَ الرِّجَالَ شَارَکهَا فِي عُقُولِهَا؛[4] «هرکس خودرأي شد، به هلاکت رسيد و هرکس با ديگران مشورت کرد، در عقل‌هاي آنان شريک شد».