مادّه بيست و هشتم: هر كس حق دارد برقراري نظمي را بخواهد كه از لحاظ اجتماعي و بين‌المللي حقوق و آزادي‌هايي را كه در اين اعلاميه ذكر گرديده است، تأمين كند و آنها را به عمل بگذارد.

گويا نويسندگان اعلاميه خواسته‌اند با نگارش اين مادّه به كساني كه تحت نظامهاي سياسي ظالمانه و غير انساني‌اند اجازه دهند كه از حقوق خود دفاع كنند و حتي در صدد سرنگوني و براندازي آن نظام‌ها برآيند. اما چون براي مناسبات بين‌المللي ارزش و اهميت فراوان قائل‌اند، نخواسته‌اند كه مقصود خود را صريحاً باز گويند و به همين جهت غرض خود را به صورت رمز و كنايه گفته‌اند. در نظام حقوقي اسلام، هر كسي حق دارد با هر نظام غير الاهي و ضد انساني به مبارزة مسلحانه برخيزد. مواد بيست و نهم و سي به دليل هماهنگي با رويکرد حقوقي اسلام، نياز به بحث ندارد.

كاستي‌هاي عمده اعلاميه جهاني حقوق بشر

پس از آشنايي با موادّ اعلامية جهاني حقوق بشر، اكنون به کاستي‌ها و ضعف‌هاي عمدة آن اشاره مي‌كنيم:[1]

1) فقدان نظم و ترتيب منطقي

در ترتيب و تنظيم مواد اين اعلاميه از روش عقلاني و شيوة منطقي پيروي نشده است. با مقايسة اين «اعلاميه» با «قانون‌نامه» حَمُورابي[2] كه تقريباً 4100 سال پيش مشتمل بر 285 مادّه، به صورت عالمانه در زمينة «حقوق ناظر به اموال منقول و غير منقول»،