داشتند، مورد تهاجم اقوامى پيشرفته‌تر واقع مى‌شدند و اينان چنان‌كه گويى به شکار حيوانات آمده‌اند، آنان را گروه‌گروه به بردگي مي‌گرفتند و به کشور خود مى‌بردند و به بيگارى مى‌گرفتند. نمونة بارز اين‌گونه برده‌گيرى را در هجوم اروپاييان به قارة آفريقا كه عمدتاً از سدة پانزدهم ميلادى آغاز شد، مي‌توان ديد.

6. جنگ

كسانى كه در جنگ ميان دو گروه به اسارت دشمن در مى‌آمدند به بردگى گرفته مى‌شدند. برده شدن اسيران جنگى يكى از رايج‌ترين روش‌هاي بردگى بوده است.

7. ازدواج بردگان

نتيجة توالد و تناسل بردگان هم عامل پيدايش بردگان جديد بوده است. فرزندانى كه از پدر و مادر برده پديد مى‌آمدند، همانند آنان برده مى‌شدند.

نظام بردگى در جوامع اوليه و در سومر، مصر، بابل، آشور، فينيقيه، هند، چين، ژاپن و تقريباً همة جامعه‌ها وجود داشته، به گونه‌اى كه بردگى امري عادي و فطري به‌شمار مى‌رفته است. ارسطو آن را طبيعى و غير قابل اجتناب مى‌شمرد[1] و پولس[2] حوارى، از حواريون حضرت عيسى ـ على نبينا و آله و عليه السلام ـ و از قدسيان مسيحى، آن را با مشيت الهى سازگار مى‌دانست و نظام بردگى را تقديس مى‌كرد.[3]