اگر آنان افتخار مى‌كنند كه در باره جنگ، قانونى ندارند، ما در مقابل، افتخار مى‌كنيم كه اسلام در باب جهاد قوانينى وضع نموده است. اگر ما روحيه سلحشورى، دفاع و مقاومت را از دست دهيم، مردمى زبون، پَست و فرومايه شده، طعمه‌اى براى گرگان استعمار و استبداد خواهيم شد. اين روحيه جهاد است كه انسان‌ها را از يوغ بردگى نجات داده، به آقايى و عزت مى‌رساند. اگر دينى در باره جهاد و دفاع قانونى نداشته باشد، اين امر براى آن دين، افتخار نخواهد بود. اين سخن كه در مسيحيت، جنگ، دفاع و مبارزه وجود ندارد، چيزى جز مسيحيت تحريف شده نيست. مسيحيت حقيقى همان است كه حضرت عيسى بن مريم(عليه السلام) آن را اين گونه تبيين فرمود: شريعت من همان شريعت حضرت موسى(عليه السلام)است و احكامى كه حضرت موسى(عليه السلام)آورده است در شريعت من نيز وجود دارد و فقط در برخى موارد تغيير كرده است. قرآن كريم در اين باره مى‌فرمايد: وَ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ لِأُحِلَّ لَكُمْ بَعْضَ الَّذِي حُرِّمَ عَلَيْكُمْ وَ جِئْتُكُمْ بِآيَة مِنْ رَبِّكُمْ فَاتَّقُوا اللّهَ وَ أَطِيعُون[1]= (عيسى گفت: آمده‌ام تا) تورات را كه پيش از من نازل شده است تصديق كننده باشم، و تا پاره‌اى از آنچه را كه بر شما حرام گرديده، براى شما حلال كنم، و از جانب پرودگارتان براى شما نشانه‌اى آورده‌ام. پس، از خدا پروا داريد و مرا اطاعت كنيد.

بنابراين همان قانون جهاد و دفاع كه در شريعت حضرت موسى وجود داشت، در شريعت حضرت عيسى نيز هست، ولى دشمنان عيسى بن مريم مانند همه كينه‌توزان امروز، در بيان حقايق كارشكنى كردند و مانع تشكيل دولت به دست حضرت عيسى شدند. از اين رو اكثر عمر آن بزرگوار در هجرت از شهرى به شهر ديگر و از آباديى به آبادى ديگر سپرى گشت؛ و گرنه اين سخن كه در شريعت اين پيامبر آسمانى جهاد و دفاع وجود ندارد، نادرست است. چه بسيار پيامبرانى كه از طرف خدا مبعوث شده و با حمايت مؤمنان و خداپرستان با دشمنان خدا و دشمنان بشريت جنگ كردند. آنان در اين راه از خود ضعف و سستى نشان ندادند و دشمنان را از سر راه برداشته و به پيروزى نهايى رسيدند: وَ كَأَيِّنْ مِنْ نَبِيّ قاتَلَ مَعَهُ رِبِّيُّونَ كَثِيرٌ فَما وَهَنُوا لِما أَصابَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَ ما ضَعُفُوا وَ مَا اسْتَكانُوا وَ اللّهُ يُحِبُّ الصّابِرِين[2]= و چه بسيار پيامبرانى كه همراه او توده‌هاى انبوه، كارزار كردند؛ و در برابر آنچه در راه خدا بديشان رسيد، سستى نورزيدند و ناتوان نشدند؛ و تسليم دشمن نگرديدند، و خداوند شكيبايان را دوست دارد.