از بين مى‌برند و خريد و فروش آنها را ممنوع مى‌كنند و آن را مخالف آزادى تجارت نيز نمى‌دانند. ما كه مصالح را اعم از مادى و معنوى، دنيايى و آخرتى مى‌دانيم نظير همين حساسيت و بالاتر را در مقابل خطرات معنوى و روحىِ فراروى جامعه داريم. در اين راه نيز از تبليغات و جوّسازى‌ها نمى‌هراسيم و هيچ نگران نيستيم كه ما را متهم به نقض حقوق بشر كنند. آن حقوقى كه فقط لذت‌هاى مادى را مى‌شناسد و كارى به دين، ايمان، معنويت و آخرت مردم ندارد از نظر ما حقوق بشر نيست، حقوق حيوان است. زندگى‌اى كه فقط در آن خوردن و خوابيدن و شهوت و شكم و جسم انسان هدف باشد چيزى اضافه بر زندگى ساير حيوانات ندارد. آنچه كه ارزش انسانى محسوب مى‌شود توجه به ارزش‌هاى معنوى و كمالات روحى و تلاش براى هر چه پربارتر كردن زندگى آخرت است:

وَ مَا هَذِهِ الْحَيَوةُ الدُّنْيَا إِلاَّ لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الاَْخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُون[1]؛

اين زندگى دنيا چيزى جز سرگرمى و بازيچه نيست، و زندگى حقيقى همانا سراى آخرت است؛ اى كاش مى‌دانستند.