بيشترى كرده است. اين دستورات جنبه اختصاصى ندارد و در دست‌رس همگان است و همه مى‌توانند آن‌ها را بدانند، بفهمند و عمل كنند. البته يكى از امتيازات اسلام اين است كه برنامه‌ها و معارفش به گونه‌اى است كه هر كس به اندازه معرفت و لياقت و ظرفيت خويش به شكلى مى‌تواند از آن‌ها استفاده كند و مسير تكامل انسانى و معنوى را طى نمايد.

خداى متعال بيش از خود ما خواستار سعادت و كمال ما است. او از هر كس ديگر به ما نزديك‌تر و محبتش به ما حتى از محبت ما به خودمان بيشتر است. در روايات ما وارد شده كه محبّت خداى متعال به بنده‌اش بيشتر از محبت مادر نسبت به فرزند خويش است. آرى، محبت مادر به فرزند، پرتوى كوچك و محدود از محبت بى‌نهايت الهى است. بعثت انبيا نيز نتيجه محبت خداوند به خلق خويش است و خداى متعال از فرط محبتى كه به انسان‌ها داشته پيامبران را براى هدايت آنان مبعوث فرموده است. اين محبت اقتضا مى‌كند كه خداوند راه رسيدن به كمال را به نزديك‌ترين صورت و به بهترين وجه ممكن براى مردم بيان كند و در اختيار آنان قرار دهد. اگر محبت خداوند اقتضا كرده كه براى هدايت انسان‌ها عزيزترين بندگانش را مبعوث كند و آن‌ها هرگونه خطرى را در اين راه به جان بخرند تا انسان‌ها هدايت شوند، طبيعى است كه به اقتضاى همان محبت، بهترين راهنمايى‌ها و نزديك‌ترين راه‌ها را به وسيله انبيا در اختيار بشر قرار داده باشد.

مگر در وجود خداوند بخلى بوده، يا انبياى عظام در ابلاغ رسالات الهى كوتاهى كرده‌اند؟ آيا مى‌توان تصور كرد كه خداى متعال با آن رحمت بى‌نهايت و محبت بى‌كرانى كه به بندگان خود دارد از نشان دادن بهترين و كوتاه‌ترين راه به سوى مقصدْ بخل ورزيده باشد؟ چه چيز مانع مى‌شود از اين‌كه خداوند بهترين و نزديك‌ترين راه كمال را به بندگانش نشان دهد؟ اين‌كه خداى متعال مضايقه كرده و بخل ورزيده باشد و آن اسرار مگو را از مردم دريغ داشته و تنها براى برخى افراد خاص ذخيره كرده باشد