پس از آنكه در آيه قبل خداوند منافقينى را مورد نكوهش قرار مى‌‌دهد كه با كفار و دشمنان خدا روابط دوستانه دارند و مى‌‌خواهند از اين طريق به عزت و سربلندى برسند، در اين آيه مى‌‌فرمايد: ما در قرآن نازل كرديم كه وقتى ديديد و شنيديد كه عده‌‌اى دور هم جمع شده‌‌اند و آيات الهى را مورد تمسخر قرار مى‌‌دهند و به دين و مقدسات توهين مى‌‌كنند، شما با آنان ننشينيد و با آنان همراه و هم سخن نگرديد. شما حق نداريد سخنان كسانى را گوش كنيد كه در سخنرانى‌‌هايشان معارف و مقدسات اسلامى را رد مى‌‌كنند و با وقاحت تمام مقام مقدس امام معصوم(عليه السلام) را زير سؤال مى‌‌برند و مى‌‌گويند وقتى امام متولد مى‌‌شود، بالانس مى‌‌كشد و دست‌‌ها را روى زمين مى‌‌گذارد و پاها را در هوا بلند مى‌‌كند و در چنين حالى اذان مى‌‌گويد! مسلمان حق ندارد در چنين جلساتى حضور يابد و به اين سخنان ياوه گوش كند و بى‌‌حرمتى به معارف الهى و مقدسات اسلامى را عمل نمايد. چون اگر در اين مجالس حاضر شد و در برابر آن تقدس‌‌زدايى‌‌ها بى‌‌تفاوت ماند، به تدريج آن سخنان كفرآلود در او اثر مى‌‌گذارد و او نيز دين و ايمان خويش را از دست مى‌‌دهد. وقتى او در برابر اهانت به مقدسات ساكت ماند و با سكوت خود مُهر تأييد بر جريان تقدس‌‌زدايى نهاد و در سلك منافقان بى‌‌دين و بى‌‌ايمان قرار گرفت، فرجامى چون فرجام كفار و دشمنان خدا خواهد داشت و همراه با آنان گرفتار آتش خشم و قهر الهى خواهد گشت.

اما ارتباط بين آيه 139 كه در آن خداوند مى‌‌فرمايد منافقان با كفار روابط دوستانه دارند و با آنان همراه و هم‌‌داستان شده‌‌اند، با آيه 140 كه در آن خداوند مسلمانان را از نشست و برخاست و ارتباط با كسانى كه در مجالس خود آيات الهى را تكذيب مى‌‌كنند و مقدسات را به سخريه مى‌‌گيرند باز مى‌‌دارد، بدان جهت است كه خصيصه نفاق و بى‌‌دينى و بى‌‌اعتنايى به مقدسات دينى به يك‌‌باره در انسان پديد نمى‌‌آيد و نقطه آغازين پديده نفاق در فرد و جامعه، شنيدن و يا خواندن سخنان و مطالب كفرآميز است. آن‌‌گاه با تكرار و تداوم اين شيوه