حقيقت براى تقليد و تبعيت از ديگران، انگيزه‌‌اى صحيح و براى حفظ سلامت زندگى اجتماعى مفيد است، كسى كه در تقليد از ديگران داراى چنين انگيزه‌‌اى باشد و بخواهد به حقيقت دست يابد و بر دامنه اطلاعات و آگاهى‌‌هاى خود بيفزايد، بايد از كسى تبعيت كند كه متخصص باشد و در زمينه تخصصش يا مرتكب هيچ اشتباهى نشود ـ كه اين گزينه ايده‌‌آل است ـ و يا اشتباهاتش اندك باشد. بالاخره پزشكى كه هر روز بيماران را معالجه مى‌‌كند هر از چندگاه مرتكب اشتباه نيز مى‌‌شود و نسخه اشتباهى مى‌‌دهد ولى به جهت اشتباهات اندك او روا نيست كه از دانش و تخصص او بهره نبريم.

امّا برخى با انگيزه كشف حقيقت، از ديگران تقليد و پيروى نمى‌‌كنند بلكه با انگيزه غلط و اهداف ناصحيح به دنبال ديگران راه مى‌‌افتند. اين گروه، گرچه ممكن است اتفاقاً در آغاز مسير صحيحى را برگزيده باشند، اما چون اهداف صحيح و انگيزه‌‌هاى درستى ندارند و از كسانى كه اهليت و شايستگى ندارند پيروى مى‌‌كنند، از مسير صحيح منحرف مى‌‌گردند و در نهايت به نتايج نامطلوبى مى‌‌رسند. همچنين كسى كه انگيزه او در تقليد از ديگرى كشف حقيقت است، اما توجه و دقت كافى در گزينش و انتخاب متخصص و مرجع تقليد نمى‌‌كند و به نظر غيرمتخصص عمل مى‌‌كند به نتيجه مطلوب دست نمى‌‌يابد. مثلا در مواردى مشاهده مى‌‌شود كه كسى مبتلا به ناراحتى و بيمارى مى‌‌شود، مثلا سرش درد مى‌‌گيرد، و يكى از نزديكانش به او مى‌‌گويد: من نيز سرم درد مى‌‌كرد و فلان دارو را خوردم و خوب شدم، او نيز به صلاح‌‌ديد او عمل مى‌‌كند ولى نه تنها بيمارى او برطرف نمى‌‌گردد، بلكه تشديد نيز مى‌‌گردد و گاهى با عواقب خطرناكى مواجه مى‌‌شود. در صورتى كه او قبل از هر كار بايد تحقيق مى‌‌كرد و كسى را براى مداواى خويش برمى‌‌گزيد كه صلاحيت كافى براى اين كار داشته باشد و داراى مدرك پزشكى باشد ومراتب علمى او توسط متخصصان علم پزشكى تأييد شده باشد.