ايجاد روش جديدى براى مخالفت با رفتار و هنجارهاى اجتماعى است و اين خود گوياى اين است كه رفتار انسان همواره غريزى و ناآگاهانه نيست و به ناچار انسان براى بسيارى از رفتارهاى خود به دليلى استناد مى‌‌كند.

مؤيد ديگر براى اينكه تقليد و پيروى انسان بالغ و رشيد غريزى نيست و بلكه آگاهانه مى‌‌باشد، اين است كه وقتى نوجوانى وارد اجتماع مى‌‌شود، فراروى خود رفتارهاى متضادى را مى‌‌بيند و از اين جهت او نمى‌‌تواند از همه آن رفتارها تقليد كند، بلكه بايد از بين آن رفتارهاى متضاد، رفتار خاصى را انتخاب كند و برگزيند و از اين جهت براى تقليد از رفتار خاصى دليل و انگيزه‌‌اى خواهد داشت. حال با توجه به اينكه لااقل اغلب انسان‌‌ها از ديگران تقليد مى‌‌كنند و اين تقليد آگاهانه و برخوردار از انگيزه است، اين سؤال مطرح مى‌‌شود كه اصولا چرا انسان‌‌ها تقليد مى‌‌كنند و چه انگيزه‌‌اى براى تقليد دارند؟ قبل از رسيدن به پاسخ سؤال فوق بايد بيفزاييم كه اساساً تقليد و پيروى انسان از ديگران در دو قلمرو رخ مى‌‌دهد: يكى قلمرو فكر، نظر، اعتقاد و رأى؛ و ديگرى قلمرو عمل و رفتار. گاهى انسان با تقليد از ديگران به چيزى معتقد مى‌‌شود كه بازتاب و اثر عملى ندارد؛ اما گاهى در عمل و رفتار از ديگران تقليد مى‌‌كند.

تقليد صحيح، راه‌‌كارى براى كشف حقيقت

انسان، از آن رو كه داراى عقل و خرد و قوه انديشيدن است بايد انگيزه‌‌اش براى تقليد، در حوزه امور اعتقادى و فكرى و نظرى، كشف حقيقت باشد. يعنى چون مسايلى را نمى‌‌داند، و دانش او اندك است و از تخصص كافى براى فهم و درك آن مسايل برخوردار نيست و حتى در مواردى به جهت دشوارى و پيچيدگى مسايل نظرى قدرت تشخيص و تميز نظر صحيح از نظر فاسد را ندارد، بايد از كسانى تقليد كند كه در زمينه آن مسايل فكرى و نظرى تخصص دارند و مى‌‌توانند او را به حقيقت نائل سازند. بنابراين، با توجه به اينكه انگيزه كشف