هدف آن نادان[1] از زير سؤال بردن اصل تقليد اين است كه حتى مردم را از تقليد و تأسّى و اقتداى به پيامبر و ائمه اطهار(عليهم السلام) باز دارد.

   در جاى ديگر سخنرانى خود مى‌‌گويد: «امامان و پيامبران اينها را نبايد به عنوان موجودات فرا انسان نگاه كنيم. يك موجودات غيربشرى، غيرانسانى كه اصلا همه چيز آنها با ما فرق بكند. اصلا قبل از خلقت، همه اينها خلق شده‌‌اند. آب و گلشان از آب و گل ديگرى است. خونشان يك رنگ ديگرى است. تولدشان يك جور ديگرى است. وقتى كه متولد مى‌‌شوند، ناف بريده [متولد] مى‌‌شوند. وقتى كه متولد مى‌‌شوند از شكم مادر، با دست مى‌‌آيند روى زمين، پاهايشان روى هوا، در همان حال اذان مى‌‌گويند! وقتى كه راه مى‌‌روند، اصلا سايه ندارند؛ برخلاف آدم‌‌هاى ديگر كه سايه دارند، آنها سايه ندارند. دو تا چشم جلويشان دارند، دو تا چشم هم پشت سرشان، چهارچشمى هستند. (در اين قسمت آغاجرى در سخنانش با استفاده از حركت دست و سر، سعى مى‌‌كند تا مخاطب را بيشتر تحت تأثير قرار دهد. مثلا وى وقتى تعبير چهارچشمى را به كار مى‌‌برد، با دو انگشت به جلو و عقب سرش اشاره مى‌‌كند).

   همچنين او در يكى از سخنرانى‌‌هاى ديگر خود چنين مى‌‌گويد: «به ياد دارم اين جمله معروف ماركس را كه گفته است: «دين افيون توده‌‌هاست.» او سپس مى‌‌افزايد: «دين در حكومت‌‌هاى دينى نه تنها افيون توده‌‌هاست ـ آن‌‌چنان كه ماركس گفته است ـ بلكه من مى‌‌افزايم، علاوه بر آن، افيون حكومت‌‌ها هم هست.» (هفته‌‌نامه عصر ما (ارگان سازمان مجاهدين) 26/5/79)