با وجود واضح بودن آنچه گفتيم كه مراجعه به متخصصان در هر فن و تقليد از آنها فطرى و عقلايى است، شياطينى كه همواره مترصدند تا انسان‌‌ها را از راه حق منحرف كنند و براى اين منظور حتى در واضح‌‌ترين و بديهى‌‌ترين مسايل تشكيك مى‌‌كنند، در تقليد از علماى دين تشكيك مى‌‌كنند. با اينكه همه فقها در رساله‌‌هاى عمليه خود نوشته‌‌اند كه مسلمان براى انجام وظايف و تكاليف شرعى خود، يا بايد مجتهد باشد و يا اگر مى‌‌تواند احتياط كند، در غير اين صورت واجب است كه از فقيه جامع‌‌الشرايط تقليد كند؛ عده‌‌اى اين شبهه را مطرح مى‌‌كنند كه نبايد در حوزه دين تقليد كرد و تقليد كار ميمون است! مگر تقليد از مرجع جامع الشرايط جز اين است كه كسى چيزى را نمى‌‌داند و به كسى كه مى‌‌داند مراجعه مى‌‌كند؟ عيناً مانند مريضى كه اطلاعات پزشكى ندارد و نمى‌‌تواند خود را معالجه كند، نزد پزشك مى‌‌رود و از او مى‌‌خواهد كه او را معالجه كند. حتى وقتى پزشكى كه در شاخه‌‌اى از علوم پزشكى تخصص دارد به مرضى مبتلا مى‌‌شود كه درمان آن در تخصص او نيست، به پزشكى مراجعه مى‌‌كند كه در درمان بيمارى او تخصص دارد و به دستور او عمل مى‌‌كند.

البته بايد توجه داشت كه تقليد مشترك لفظى است و معانى مختلفى دارد و برخى از موارد استعمال آن، مطلوب نيست و اخلاقاً توصيه نمى‌‌شود و همين اشتراك لفظى كه در استعمالات كلمه تقليد وجود دارد، باعث شده كه برخى مغالطه كنند و با استناد به اين كه برخى از تقليدها ناپسند است، اساس تقليد را زير سؤال ببرند و تقليد صحيح را نيز رد كنند. غافل از اينكه گاهى يك لفظ معانى مختلفى دارد كه هريك از آن معانى داراى بار و حكم خاصى است. گاهى اختلاف معانى به قدرى روشن است كه كسى در تميز آنها اشتباه نمى‌‌كند؛ نظير كاربردهاى مختلف «شير» در اين شعر: