سنين پيرى بود و آن دو بر سر مسأله بت‌‌پرستى و پرستش خداى يگانه با يكديگر گفتگو و بحث مى‌‌كردند. در اين گفتگو، حضرت ابراهيم، هم به جهت رعايت ادب و هم به پاس اينكه عمويش آزر عهده‌‌دار سرپرستى او بوده است، با محترمانه‌‌ترين و والاترين نسبت‌‌ها او را خطاب مى‌‌كند؛ چنان كه وقتى بزرگى از روى علاقه مى‌‌خواهد كوچكتر از خود را صدا زند، به او مى‌‌گويد «پسرم».

نكته ديگر آنكه: حضرت ابراهيم به عمويش آزر ثابت كرد كه اعتقاد او باطل، و منطق او ناصواب است و راهى براى توجيه اعتقاد باطل خود ندارد و در مقابل، اعتقاد وى حق است و چون او به حقايق و واقعيت‌‌هايى دست يافته كه در پرتو آنها راه سعادت را مى‌‌شناسد مى‌‌تواند ديگران را به سوى نيك‌‌بختى و سعادت هدايت كند، و آزر كه از آن حقايق بهره‌‌اى ندارد و طريق صواب خود را نمى‌‌داند، بايد از حضرت ابراهيم پيروى كند تا او را به ساحل نجات برساند. پس دعوت حضرت ابراهيم، دعوت جاهلان و ناآگاهان به پيروى و تقليد از عالمان و فرهيختگان و كسانى است كه راه راست و راه هدايت را مى‌‌شناسند و مى‌‌توانند با چراغ معرفت خويش ديگران را نيز هدايت كنند. در واقع، اين دعوت، همنوايى با نداى فطرت و عقل است.

ماهيت تقليد و جايگاه آن نزد عقل و فطرت

وقتى كسى از دانش و تخصصى برخوردار است و ديگران از آن محروم هستند، عقل و فطرت انسان ايجاب مى‌‌كند كه از آن عالم در زمينه تخصصش پيروى شود و حرف او مورد پذيرش قرار گيرد و همه عقلاى عالم، از تمام اقوام و نژادها و پيروان همه اديان و مذاهب، فطرى بودن و عقلانى بودن مراجعه جاهل به عالم و تقليد از او را مى‌‌پذيرند و اين مسأله قابل انكار نيست. براين اساس، وقتى ما از علم و تخصصى بى‌‌بهره بوديم و نياز به آن علم و تخصص داشتيم، سراغ كسانى مى‌‌رويم كه داراى آن تخصص هستند و از تخصص آنها استفاده مى‌‌كنيم.