در روايات فراوانى آمده است كه اين آيه در شأن على(عليه السلام) نازل شده است و منظور از «الذين ءامنوا» در جمله: «وَ الذين ءَامنوا الَّذين يقيمون الصّلوة...» آن حضرت مى‌‌باشد. از جمله آنها، روايتى است كه مرحوم علامه طباطبايى، (رضوان اللّه عليه)، از تفسير عياشى و از امام حسن مجتبى(عليه السلام) نقل مى‌‌كند كه حضرت فرمود: از عمار ياسر شنيدم كه مى‌‌گفت:

«نيازمندى نزد على بن ابى طالب(عليه السلام) كه در حال انجام ركوع نماز بودند ايستاد و درخواست كمك كرد؛ آن حضرت انگشترى از دست خود خارج كردند و به آن نيازمند بخشيدند. پس از آن، رسول خدا(صلى الله عليه وآله) وارد مسجد شده از قضيه مطلع گشت و در همين هنگام آيه «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ...» بر آن حضرت نازل شد و ايشان آن آيه را براى ما خواندند.»[1]

در آيه بعد، هم‌‌سنخ و هم‌‌راستا بودن ولايت خدا، پيامبر، و ائمه معصومين(عليهم السلام) بيان شده؛ چون در اين آيه كسانى كه ولايت خداوند و پيامبر و ائمه معصومين را پذيرفته‌‌اند، در شمار «حزب اللّه» جاى گرفته‌‌اند؛ به تعبير ديگر آنها تحت ولايت الهى قرار گرفته‌‌اند. در هر صورت، ولايت در دو آيه فوق ولايت امر و ولايت بر تصرف و ولايت بر امر و نهى و حاكميت است كه خداوند اين ولايت را به پيامبر خود و همچنين جانشينان معصوم ايشان عنايت فرموده و مردم را ملزم به اطاعت آنها ساخته است.

در جاى ديگر خداوند مى‌‌فرمايد: يا أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا أَطِيعُوا اللّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ...؛[2] اى كسانى كه ايمان آورده‌‌ايد، خدا را اطاعت كنيد و اولياى امر خود را [نيز]اطاعت كنيد.» اين آيه نيز نظير آيه قبل، ناظر به مقام ولايت بر تصرف و ولايت بر امر و نهى و ولايت بر حاكميت و لزوم تبعيت و اطاعت مردم از كسانى است كه داراى اين ولايت هستند.