تأكيد بر عدم جدايى بين اهل‌‌بيت(عليهم السلام) و قرآن حاكى از هماهنگى كامل بين بيانات اهل‌‌بيت و قرآن است و اگر بين سخنان اهل‌‌بيت و قرآن اختلاف وجود مى‌‌داشت، افتراق و جدايى ضرورى بود و در اين صورت با فرموده پيامبر ـ كه هرگز قرآن و عترت از هم جدا نمى‌‌شوند ـ منافات مى‌‌داشت. عدم افتراق در صورتى است كه هيچ اختلافى بين قرآن و بيانات اهل‌‌بيت(عليهم السلام) وجود نداشته باشد؛ چه اينكه بين سنت پيامبر(صلى الله عليه وآله) و قرآن نيز افتراق وجود ندارد.

2. مقام ولايت و حاكميت

يكى از مقام‌‌هايى كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله) از آن برخوردار بودند، مقام ولايت و حاكميت بر مردم است. اين مقام ملازم با مقام نبوت و رسالت نيست و ممكن است پيامبرى مقام نبوت داشته باشد، اما برخوردار از مقام ولايت بر امت نباشد و اطاعت او تنها منحصر به پيام‌‌هايى باشد كه از سوى خداوند مى‌‌آورد، كه اين اطاعت در واقع اطاعت امر و وحى خداست؛ نه اطاعت از رسول خدا. اطاعت از رسول خدا وقتى محقق مى‌‌شود كه مردم از فرامين و دستوراتى كه شخص پيامبر صادر مى‌‌كند، اطاعت كنند و صدور چنين فرمان‌‌هايى از سوى پيامبر خدا و وجوب اطاعت مردم از اين فرامين، متوقف بر آن است كه خداوند مقام ولايت و حاكميت را به پيامبر خود عنايت كرده باشد. در اين باره خداوند، در قرآن، مى‌‌فرمايد: إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ ءَامَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ. وَ مَنْ يَتَوَلَّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَالَّذِينَ ءَامَنُوا فَإِنَّ حِزْبَ اللّهِ هُمُ الْغالِبُونَ؛[1] ولى شما تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده اند. همان كسانى كه نماز برپا مى دارند و در حال ركوع زكات مى دهند. و هركسى خدا و پيامبر او و كسانى را كه ايمان آورده اند ولىّ خود بداند [پيروز است، چرا كه]حزب خدا همان پيروزمندانند.