البته از اين كه بپذيريم در ساير اديان هم عناصر حقّى وجود دارد، ابايى نداريم و اين مسأله مشكلى پيش نمى‌آورد؛ مثلاً اين شعار معروف زرتشت: «گفتار نيك، پندار نيك، كردار نيك» شعار خوبى است و كسى منكر آن نيست. به خصوص اديانى مثل مسيحيت، يهوديت و زرتشتى گرى كه ريشه الهى و وحيانى دارند، گر چه به اعتقاد ما دستخوش تحريفاتى شده اند، اما همچنان اعتقادات و عناصر حق و درستى در آنها وجود دارد. ولى بايد توجه داشت كه معناى اين سخن آن نيست كه ما بپذيريم اسلام هم به مانند اديان ديگر آميزه‌اى از حق و باطل است، و بگوييم فرقى نمى‌كند كه مسلمان يا يهودى يا مسيحى يا زرتشتى باشى، بلكه همان گونه كه گذشت به اعتقاد ما آن اسلامى كه خدا توسط پيامبر نازل كرده حق مطلق است و مشتمل بر هيچ باطلى نيست.

تفسير دوم پلوراليسم دينى

بيان دومى كه از ميان كلمات و مطالب در تبيين پلوراليسم دينى استفاده مى‌شود اين است كه «همه اديان، راه هاى متعددى به سوى حقيقت واحدند.» بيان اول مى‌گفت حقايق بين اديان مختلف تقسيم شده و هر دين تنها مشتمل بر بخشى از حقيقت است، اما اين بيان مى‌گويد حقيقت يك چيز بيشتر نيست و راه هاى مختلفى براى رسيدن به آن وجود دارد كه همان اديان هستند؛ نظير اين كه براى رسيدن به شهر تهران، ورودى هاى مختلفى وجود دارد و افراد از مسيرهاى مختلف در شرق و غرب و جنوب و شمال به تهران وارد مى‌شوند. حقيقتى هم كه انسان ها طالب آن هستند يك چيز بيشتر نيست ولى از راه هاى مختلفى نظير اسلام، مسيحيت، يهوديت، بوديسم و غير آنها مى‌توان به اين حقيقت واحد رسيد.

اين بيان هم نظير بيان اول داراى دو گرايش افراطى و معتدل است. گرايش