مى شود و خواستيد از هم جدا شويد، اسلام مى‌گويد آن هم سفر كافر اين حق را به گردن شما دارد كه چند قدم همراه او برويد و او را مشايعت كنيد و سپس از او جدا شده، به راه خود برويد. اسلام رعايت قسط و عدل را نسبت به هر كس، حتى كفار لازم دانسته و ظلم را مطلقاً مردود مى‌شمارد. فرد اگر كافر هم باشد شما حق نداريد به او ظلم كنيد: «وَ لاَ يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَئَانُ قَوْم عَلَى اَلاَّ تَعْدِلُوا اِعْدِلُوا هُوَ اَقْرَبُ لِلتَّقْوى؛[1] قطعاً نبايد دشمنى با گروهى، شما را بر آن بدارد كه عدالت نكنيد. عدالت ورزيد كه آن به تقوا نزديك تر است.» حتى بالاتر، رعايت عدل به تنهايى هم در مورد كفار كافى نيست، بلكه احسان هم، كه مرتبه‌اى بالاتر از عدل است، بايد در كار باشد: «لاَ يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِى الدِّينِ وَ لَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيَارِكُمْ اَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا اِلَيْهِمْ؛[2] خدا شما را از كسانى كه در [امر] دين با شما نجنگيده و شما را از ديارتان بيرون نكرده اند، باز نمى‌دارد كه به آنان نيكى كنيد و با ايشان عدالت ورزيد.» و حتى در مواردى، از اين حد هم فراتر رفته و مى‌فرمايد از محل مالياتى كه مسلمانان به حكومت اسلامى پرداخت كرده اند، بخشى از آن را به كفار مرزنشين و كفارى كه در مجاورت سرزمين اسلام زندگى مى‌كنند، بدهيد تا قلب هاى آنان را به اسلام متمايل كنيد و جذب اسلام شوند.[3] لازم هم نيست كه حتماً در اثر اين كار مسلمان بشوند، بلكه همين مقدار كه دل هايشان نسبت به مسلمانان مهربان گردد و به آنان علاقه و محبت پيدا كنند، خوب است. اين كار، كم كم زمينه ايجاد مى‌كند كه هر چه بيشتر به شما نزديك تر شده و با شما انس بگيرند و رفتار و اعمال و زندگى شما را از نزديك مشاهده كرده و صحبت هايتان را بشوند و چه بسا تحت تأثير قرار گرفته و مسلمان شوند. در

1ـ مائده / 8.

2ـ ممتحنه / 8.

3ـ توبه / 60.