پس اصل اين است كه مسلمانان به گونه‌اى رفتار كنند كه هم نسبت به يكديگر جاذبه داشته باشند و روز به روز همبستگى و همدلى آنها بيشتر شود و هم نسبت به غير مسلمانانى كه خارج از اين مجموعه هستند جاذبه داشته باشند تا بتوانند آنان را هدايت كنند. البته گر چه اصل بر ايجاد جاذبه است اما اين گونه هم نيست كه بگوييم به طور مطلق و در هر شرايطى بايد چنين رفتارى داشته باشند، بلكه در برخى موارد نيز قطعاً بايد از چاشنى دافعه استفاده كنند. براى توضيح اين مطلب و اثبات آن، در فرصتى كه براى اين جلسه باقى است مطالبى را عرض مى‌كنيم و ادامه آن را به جلسه آينده موكول مى‌نماييم.

نمونه هايى از رفتارهاى جاذبه دار اسلامى

ما در اسلام، تأكيد فراوانى بر رعايت عدل و انصاف و احسان و خدمت به ديگران و شاد كردن آنان داريم. يكى از بزرگ ترين عبادات اسلامى اين است كه انسان، ديگرى را شاد كند و اگر غم و اندوهى دارد به نحوى آن را بر طرف نمايد. در برخى روايات، ثواب شاد كردن مؤمن و زدودن غم و اندوه او را بيشتر از سال ها عبادت ذكر كرده است؛ حتى اگر اين عمل فقط در اين حد باشد كه رفتارى محبت آميز با او داشته و سخنى بگويد كه موجب اميدوارى و آرامش خاطر او گردد. براى اعمالى نظير لبخند زدن به روى مؤمن، دست دادن با او، در آغوش گرفتن وى، به هنگام بيمارى از او عيادت كردن و در كارها به كمك او شتافتن، كه موجب ايجاد صميميت و جاذبه بين مسلمانان مى‌شود، ثواب هاى متعدد و بسيار زيادى در روايات اسلامى وارد شده است. اسلام حتى به اين مقدار اكتفا نمى‌كند و بسيارى از اين دستورات را حتى در مورد رفتار با غير مسلمانان نيز توصيه و نسبت به آن تاكيد اكيد كرده است. اسلام مى‌گويد اگر كافرى همسايه شما شد يا با او هم سفر شديد، نسبت به شما حق پيدا مى‌كند. اگر با كافرى هم سفر شديد و به جايى رسيديد كه راهتان دو تا