ياد هيتلر و شاه ملعون مى‌افتند؟! جز اين است كه هركسى با ديدن اين لباس، به ياد خدا، پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امام زمان(عليه السلام) مى‌افتد؟! ممكن است برخى از مردم حتّى به روحانى‌ها فحش نيز بدهند و بگويند: اينان انسان‌هاى بدى هستند و لباس امام زمان(عليه السلام) را غصب كرده‌اند؛ ولى وقتى لباس روحانيان را مى‌بينند، به ياد دين مى‌افتند.

در درجه اوّل، خود ما روحانى‌ها بايد به لباسى كه مى‌پوشيم، اهميّت دهيم. وقتى متولّى امام زاده، احترام امامزاده اش را نگه ندارد، نبايد توقّع داشته باشد كه مردم به آن امامزاده احترام بگذارند. اين توقّع از مردم كه به روحانى و لباس او احترام بگذارند، در صورتى بجا است كه اوّل خودمان به اين لباس احترام بگذاريم. حتّى جا دارد هنگام گذاشتن عمامه اوّل آن را ببوسيم و بعد بر سر بگذاريم. لباس روحانى، لباس پيغمبر(صلى الله عليه وآله) است؛ از اين رو بايد براى كسانى كه اين لباس را بر تن دارند، احترام قائل شويم؛ چه اين لباس به تن خودمان باشد چه به تن ديگران. از مرحوم آيت‌اللّه سيّدمرتضى كشميرى رضوان اللّه تعالى عليه كه از اولياى بزرگ خدا بوده است، نقل مى‌كنند كه وقتى فرزندش كفش او را جلو پايش مى‌گذاشت، با ناراحتى مى‌گفت: چرا فرزند فاطمه زهرا(عليها السلام)، جلو پاى من كفش مى‌گذارد؟! او به فرزند خود با اين ديد نگاه مى‌كرد كه چون فرزند پيامبر است، احترامش واجب است. حالا من هم كه اين لباس را پوشيده‌ام، بايد به كسان ديگر نيز كه اين لباس را پوشيده اند، احترام بگذارم. حتّى اگر يك روحانى، هيچ فضيلتى نيز نداشت، بايد براى لباسش او را تكريم كنم. اين كار براى خودم منفعت دارد، نه براى او؛ چرا كه ايمان من قوى تر، و محبّتم به صاحب اين لباس يعنى پيامبر(صلى الله عليه وآله) و امام زمان(عليه السلام) بيش‌تر مى‌شود. اگر اين آثار را عملى كنيم، ارزش اين لباس استوارتر باقى خواهد ماند؛ امّا اگر به لباس روحانيان بى احترامى كنيم، فردا هنگام آوردن نام مقدّس محمّد بن عبداللّه(صلى الله عليه وآله) هم صلوات نمى فرستيم و در نتيجه، ايمانمان به تدريج از بين مى‌رود؛ مثلا مى‌گوييم: على در نهج‌البلاغه اين طور گفته است؛ در حالى كه اين طرز صحبت كردن، نشانه كمبود ايمان و احترام به مقام حضرت است، وگرنه چرا اسم بزرگان ديگر را بدون احترام نمى بريم.