دشمن خودتان را دوست نگيريد. شما به آن‌ها اظهار محبّت مى‌كنيد؛ در حالى كه آن‌ها به آن چه از حق براى شما آمده، كافر شده اند و رسول اللّه و شما را از شهر و ديارتان بيرون مى‌رانند.

اين آيه، خطاب به مؤمنان مى‌فرمايد:اى مؤمنان اگر واقعاً به خدا و روز قيامت ايمان داريد، با دشمنان خدا رابطه دوستى برقرار نكنيد. شما به آن‌ها اظهار محبّت مى‌كنيد و ارتباط سرّى با آن‌ها برقرار مى‌سازيد؛ ولى آن‌ها از اين رفتار شما سوءاستفاده مى‌كنند و آينده جامعه اسلامى را به خطر مى‌اندازند. از آن‌ها فريب نخوريد. مقابل آن‌ها بايستيد و با صراحت بگوييد كه ما با شما دشمن هستيم و تا از خوىِ استكباريتان دست بر نداريد، هرگز با شما آشتى نخواهيم كرد.

ادامه آيات، ما را به اسوه پذيرى از حضرت ابراهيم(عليه السلام) فرا مى‌خواند:

قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَ مِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَ بَدا بَيْنَنا وَ بَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَ الْبَغْضاءُ أَبَداً حتّى تُؤْمِنُوا بِاللّهِ وَحْدَهُ.^[1]

براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهيم و كسانى كه با او بودند، وجود دارد. هنگامى كه به قوم [مشرك ]خود گفتند: «ما از شما و آن چه غير از خدا مى‌پرستيد، بيزاريم؛ ما به شما كافريم، و ميان ما و شما دشمنى هميشگى آشكار شده است تا آن زمان كه به خداى يگانه ايمان بياوريد.

اين آيه مى‌فرمايد: اى مسلمانان! از ابراهيم ياد بگيريد. ابراهيم همراه آن چند نفرى كه به او ايمان آورده بودند، روياروى كشورى بت پرست و قدرت اهريمنىِ نمرود ايستادند و صاف و صريح گفتند كه ما چند نفر، از شما بيزاريم. يك اقليتِ پنج شش نفرى، در برابر جمعيت چند ميليونى بابل كه از عظيم ترين و پيشرفته ترين كشورهاى دنيا در آن زمان بود و در مقابل نمرود كه ادّعاى خدايى مى‌كرد، ايستادند. اين كار، كار راحتى نبود. ايستادند و گفتند: ما همين اقلّيت ضعيف، از شما و معبودها و بت‌هايتان بيزاريم.

1 و 2. ممتحنه (60)، 4.