قرآن، به منزله اخطارى براى ديگران است كه بدانند ايمان دو قسم است: ايمان ثابت، و ايمان وديعه‌اي كه ممكن است از دست برود.

اگر مي‌خواهيم ايمان ما ثابت باشد و از كسانى باشيم كه خداوند در شأن آنها فرموده است: يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذيِنَ ءَامَنُوا بِالقَوْلِ الثَّابِتِ فِى الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ فِى الاَْخِرَةِ؛[1] خداوند كسانى را كه ايمان آورده‌اند، در دنيا و آخرت با سخن استوار ثابت مي‌گرداند، بايد به لوازم ايمان خود عمل كنيم. ايمان ظاهرى كافى نيست و پس از ايمان ظاهرى نوبت به ايمان حقيقى مي‌رسد كه در قلب واقع مي‌شود و راسخ و محكم مي‌گردد؛ هم چنان كه قرآن كريم در آيه‌اي ديگر مي‌فرمايد: يَا أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنوُا اتَّقوُا اللَّهَ وَ ءَامِنوُا بِرَسوُلِهِ يُؤْتِكُمْ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِهِ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ نُوراً تَمْشوُنَ بِهِ وَ يَغْفِرْ لَكُمْ؛[2] اى كسانى كه ايمان آورده ايد، از خدا پروا داشته باشيد و به پيامبر او بگرويد تا از رحمت خويش براى شما نورى قرار دهد كه به [بركت] آن راه سپريد و بر شما ببخشايد. خداوند مؤمنانى از قبيل ما را مورد خطاب قرار داده و دستور مي‌دهد كه «ءَامِنُوا بِرَسُولِهِ» و مي‌فرمايد اگر ايمان حقيقى آورديد و ملتزم به لوازم ايمانتان شديد تا ايمان در جان و قلبتان رسوخ كند، خداوند در مقابل «از رحمت خويش شما را دو بهره عطا كند و براى شما نورى قرار دهد كه به بركت آن راه بسپاريد.» اين نور همان نورى است كه يَقْذِفُهُ اللَّهُ فِى قَلْبِ مَنْ يَشَاءُ؛ خداوند در قلب هر كس كه بخواهد قرار مي‌دهد و دريافت آن محتاج قابليت و لياقت است.

خداوند هيچ‌كس را به پذيرش ايمان و انجام عمل صالح مجبور نمى‌كند: وَ لَوْ شِئْنَا لَرَفَعْنَاهُ بِهَا؛ و اگر مي‌خواستيم هر آينه به واسطه آن آيات، او (بلعم باعورا) را بالا مي‌برديم، ولى خداوند هيچ‌گاه چنين كارى نكرده