كامل به روحيات معنوى و مسؤوليت‌هاى ويژه همسر، كمال ايثار و از خودگذشتگى در مقابل همسر، اوج خوش‌رفتاري و خوش‌گفتاري با شوهر، تجهيز روحى ـ روانى همسر براى جهاد، آلوده‌سازي خاطر همسر در عرصه تهذيب و پرورش فرزندان، تحمل و صبر در مقابل كمبودهاى مادى، كمك به خودكفايى و استقلال اقتصادى خانواده و... .

در اين مقام، به تحليلى زيبا از شوهردارى زهرا(عليها السلام) در آينه كلام فرزند پاک‌نهادش، ديده و دل مي‌سپاريم:

شما ببينيد شوهردارى فاطمه زهرا چگونه بود. در طول ده سالى كه پيامبر در مدينه بودند، حدود نُه سالش حضرت زهرا و حضرت على(عليهم السلام) با همديگر زن و شوهر بودند. در اين نُه سال، جنگ‌هاي كوچك و بزرگى ذكر کرده‌اند (حدود شصت جنگ اتفاق افتاده)، در اغلب آن‌ها اميرالمؤمنين هم بوده است. حالا شما ببينيد، او خانمى است كه در خانه نشسته و شوهرش مرتب در جبهه است و اگر در جبهه نباشد، جبهه لنگ مي‌ماند ـ اين قدر جبهه وابسته به او است ـ از لحاظ زندگى هم وضع رو به راهى ندارند؛ همان چيزهايى كه شنيده‌ايم: وَ يُطعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيًما وَ اَسِيرًا إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّه؛ يعنى حقيقتاً زندگى فقيرانه محض داشتند. در حالى كه دختر رهبر است، دختر پيامبر است، يك نوع احساس مسؤوليت هم مي‌کند.

ببينيد انسان چه روحيه قوى‌يى بايد داشته باشد تا بتواند اين شوهر را تجهيز كند، دل او را از وسوسه اهل و عيال و گرفتاري‌هاي زندگى خالى كند، به او گرمى بدهد، بچه‌ها را به آن خوبى تربيت كند. حالا شما بگوييد امام حسن و امام حسين، امام بودند و طينت امامت داشتند؛ زينب كه امام نبود. فاطمه زهرا(عليها السلام) اين‌گونه خانه‌دارى، شوهردارى و كدبانويى كردند و اين طور محور زندگى فاميل ماندگار در تاريخ قرار گرفتند. آيا اين‌ها نمي‌تواند براى يك دختر جوان، يك خانم خانهدار يا مشِرف به خانه‌دارى الگو باشد؟ اين‌ها خيلى مهم است.[1]