كارم بر اساس وحى الهى است: إِنْ هُوَ إِلاّ وَحْيٌ يُوحى؛1 خداى متعال به من دستور داده است كه همه درها را به جز در خانه على(عليه السلام) ببندم. در دعاى ندبه نيز مى‌خوانيم: وَ سَدَّ الأَبْوَابَ اِلاّ بَابَهُ؛ همه درها را غير از در خانه اميرالمؤمنين(عليه السلام) بست. اين امتيازى خاص براى اميرالمؤمنين(عليه السلام) بود.

دسته دوم از امتيازات تشريعى امتيازاتى است كه ملازم با مسأله امامت، خلافت و جانشينى آن حضرت است. در اين زمينه پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) از جانب خداى متعال چندين مقام براى اميرالمؤمنين(عليه السلام) معرفى كرده است كه در ادامه بحث اين گفتار به برخى از آنها اشاره مى‌كنيم.

اثبات موهبت تشريعى «خلافت»، از طريق حديث منزلت

پس از هجرت به مدينه، پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) از طرف خداى متعال مأمور شدند كه بين مهاجران و انصار عقد اخوت ببندند؛ به اين صورت كه مهاجران و انصار دو به دو برادر و شريك زندگى يكديگر شوند، با هم كار كنند و مهاجر در خانه انصار زندگى كند، تا از اين طريق مشكلات مهاجران حل شود. بعد از اين كه پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) بين مهاجر و انصار و ساير مؤمنان برادرى ايجاد كردند، اميرالمؤمنين(عليه السلام) بدون برادرباقى ماندند و احساس دل تنگى كردند. در اين هنگام پيغمبر اكرم(صلى الله عليه وآله) حضرت على(عليه السلام) را برادر خود قرار داده و به او فرمودند:

اَما تَرْضى اَن تَكُونَ مِنّى بِمَنزِلَةِ هارونَ مِنْ مُوسى؛2 آيا نمى‌خواهى نسبت به من همان مقامى را داشته باشى كه هارون نسبت به موسى(عليه السلام) داشت؟