آخرت برقرار است و کسي که ظرف چند لحظه کار خيري انجام مي‌دهد، از پاداش ابدي در قيامت و آخرت برخوردار مي‌گردد.

3. بر اساس مسئله تجسم اعمال در سراي آخرت، رابطه رفتار و جزا در آخرت نه مانند نوع اول قراردادي است و نه مانند نوع دوم رابطه علّي و معلولي بين جرم و کيفر برقرار است که کيفر اثر توليدي خود گناه به شمار آيد. بلکه بين جرم و کيفر و عذاب اخروي رابطه عينيت و اتحاد حکم‌فرماست و آنچه در آخرت به‌عنوان پاداش و يا کيفر به نيکوکاران و بدکاران داده مي‌شود تجسم خود عمل است. به‌تعبيرديگر، اعمال ما داراي صورتي مُلکي است که فاني و موقت مي‌باشد و در اين دنيا به‌صورت گفتار و کردار ظاهر مي‌گردد و نيز داراي صورتي ملکوتي است که پس از صدور آن اعمال هرگز فاني نمي‌شود. در اين دنيا نوع افراد چهره ملکي و ظاهري رفتار را مشاهده مي‌کنند، اما در آخرت رفتار ما با چهره ملکوتي و دايمي خود مشاهده مي‌شوند. اگر چهره ملکوتي رفتار ما زيبا و لذت‌بخش باشد نعيم ما خواهد بود و اگر زشت و کريه باشد، به‌صورت آتش و عذاب تجسم مي‌يابد. برخي آيات به مسئله تجسم اعمال و عينيت و اتحاد بين رفتار و کيفر اخروي آنان اشاره دارند؛ از جمله خداوند مي‌فرمايد: يَوْمَ تَجِدُ کلُّ نَفْسٍ مَّا عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُّحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِن سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَدًا بَعِيدًا وَيُحَذِّرُکمُ اللّهُ نَفْسَهُ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ؛[1] «روزي که هرکسي هر کار نيکي که کرده و هر کار بدي که کرده حاضر بيابد و آرزو مي‌کند: کاش ميان او و آن [کارهاي بد] فاصله‌اي دور بود. خدا شما را از [نافرماني] خويش بيم مي‌دهد و خدا به بندگان پرمهر است».

3. توهم بخشش همه گناهان به‌وسيله شفاعت

ما معتقديم که خداوند کساني را براي شفاعت گنهکاران معيّن کرده و از جمله اهل‌بيت