اندوهناک شود و لذت و شيريني آن گناه در کامش تلخ گردد و در نتيجه، در صدد توبه و جبران لغزش خود برآيد.

2. پاکيزگي؛ خداوند در ادامه آيه قبل که در آن توابين را محبوبان خويش معرفي کرد؛ مي‌فرمايد: وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛ «و خداوند پاکيزگان را دوست دارد».

پاکيزگي و طهارت در آيه شريفه هم شامل نظافت و پاکيزگي ظاهري مي‌شود و هم پاکيزگي و طهارت شرعي که با وضو و غسل حاصل مي‌گردد و هم پاکيزگي قلبي که بر پالايش دل از گناه و ترک کارهايي که مورد رضايت خداوند نيست حاصل مي‌گردد. نظير پاک ساختن دل از سوء‌ظن و بدگماني به ديگران و خودداري از کينه‌توزي.

3. جان‌فشاني در راه خدا؛ خداوند مي‌فرمايد:

إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِهِ صَفًّا کأَنَّهُم بُنيَانٌ مَّرْصُوصٌ؛[1] «خدا کساني را دوست مي‌دارد که صف در صف کارزار مي‌کنند که گويي بنايي به‌هم‌پيوسته و استوارند».

طبيعي است که خداوند کساني را که خالصانه در راه خدا جهاد مي‌کنند و حاضرند که سخاوتمندانه جانشان را در راه خدا فدا کنند دوست مي‌دارد. مگر ممکن است کسي همه هستي خود را فداي محبوب خود کند و محبوب او را دوست نداشته باشد؟

از جمله روايات، در روايتي امام صادق(عليه السلام) درباره برخي از صفات بندگان که مورد خشنودي خداست و محبت خدا به بندگان را برمي‌انگيزاند مي‌فرمايند: طَلَبْتُ حُبَّ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ فَوَجَدْتُهُ فِي بُغْضِ أَهْلِ الْمَعَاصِي‏؛[2] «در صدد شناسايي آنچه محبوب خداست برآمدم و آن را مبغوض ‌داشتن گناهکاران يافتم».

بر اساس اين روايت، اگر کسي مي‌خواهد خدا را دوست داشته باشد و خدا نيز او را دوست بدارد، بايد با دشمنان خدا و تبهکاران دشمني ورزد. کساني که دچار اين