وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکم مِّنْ أَنفُسِکمْ أَزْوَاجًا لِّتَسْکنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَکم مَّوَدَّه وَرَحْمَه إِنَّ فِي ذَلِک لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَکرُونَ؛[1] «و از نشانه‌هاي او اين است که براي شما از [جنس] خودتان همسراني بيافريد تا بديشان آرام گيريد و ميان شما دوستي و مهرباني نهاد، هرآينه در اين کار براي مردمي که بينديشند نشانه‌ها و عبرت‌هاست».

محبت بين دو همسر نشانه‌اي از محبت الاهي و تدبير الاهي است براي اينکه کانون خانواده از مودت، مهرباني و آرامش سرشار گردد و از اين طريق، هم نسل انسان‌ها تداوم يابد و هم صفا و صميمت بين آنان نهادينه شود و بستر شکوفايي استعدادها فراهم آيد. چه اينکه در محيط آکنده از صميميت و محبت و برخوردار از آرامش، آسايش و امنيتْ ظرفيت‌هاي نهفته انسان‌ها به بار مي‌نشيند و استعدادها شکوفا مي‌گردد. وجود اين محبت بين زن و شوهر که وديعه‌اي الاهي در فطرت انسان است خود ابزاري براي توجه به محبت و عنايت خداوند به بندگان است و نبايد در کنار درک چنين محبتي که عامل اساسي تداوم زندگي و بقاي نسل انسان است، از محبت و لطف بي‌کران معبود مهرآفرين غافل گرديم که رشحه‌اي از محبت او باعث گرديد دو انسان بيگانه‌ از هم، با عقد و پيوند زناشويي سرشار از محبت به يکديگر گردند. همچنين محبت دوستان به يکديگر، محبت جاري بين معلم و شاگرد و ساير محبت‌ها و عواطفي که بين انسان‌ها برقرار است و همگي خاستگاه فطري دارند، ضمن آنکه تدبيرهاي الاهي براي حفظ روابط بين انسان‌هاست، ابزاري براي توجه به مبدأ رحمت، محبت و عطوفت و تدبيرهاي خداوند براي جذب انسان‌ها به‌سوي خويش است.

تدبيرهاي پي‌درپي خداوند براي جذب انسان‌هاي غافل

صد افسوس که انسان از اين تدبيرهاي خداوند غافل است و توجه به نعمت‌ها و