أَظُنُّ السَّاعَه قَائِمَه وَلَئِن رُّدِدتُّ إِلَى رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيْرًا مِّنْهَا مُنقَلَبًا؛[1] «و گمان نمي‌کنم که رستاخيز برپا شود و اگر هم به‌سوي خداوندم بازگردانده شوم هرآينه بهتر از اين بازگشتگاهي بيابم».

در آيه ديگر خداوند مي‌فرمايد: وَإِذَا قِيلَ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ وَالسَّاعَه لَا رَيْبَ فِيهَا قُلْتُم مَّا نَدْرِي مَا السَّاعَه إِن نَّظُنُّ إِلَّا ظَنًّا وَمَا نَحْنُ بِمُسْتَيْقِنِينَ؛[2] «و هنگامي که گفته مي‌شد: همانا وعده خدا راست است و شکي در رستاخيز نيست، گفتيد: ما نمي‌دانيم رستاخيز چيست، جز گمان نمي‌ورزيم و ما يقين نداريم».

خودخواهي و بي‌بندوباري عامل سر برتافتن از حق

سرّ اينکه انسان گاهي از پذيرش دعوت و سخن پيامبران و رهبران الاهي سرباز مي‌زند و در مقابل، سخن سست و بي‌پايه ديگران را مي‌پذيرد و بدان اطمينان مي‌يابد، پيش‌‌داوري در قضاوت و دل‌بستگي به خواسته‌هاي خويش است. ازاين‌روي، حتي اگر سست‌ترين دليل که به زحمت بتوان آن را دليل ناميد برخواسته و حکم پيشين نفس اقامه گشت، تسليم آن مي‌گردد و چون آن دليل موافق خواسته اوست، آن را محکم و قوي و خالي از هر نقص و شائبه‌اي تلقي مي‌کند. در مقابل، اگر دلايل قوي و محکم برخلاف خواسته و ميل او قائم گشت، از پذيرش آنها سر باز مي‌زند و در آنها تشکيک مي‌کند و آنها را بي‌اعتبار مي‌شمرد. در ارتباط با مسائل زندگي، اگر ما به قضاوت‌هايي که در طول زندگي‌مان داشته‌ايم و به گزينش‌هايمان بنگريم، به­وضوح در مي‌يابيم که به‌راحتي آنچه خواست دلمان بوده پذيرفته‌ايم، حتي اگر دليل هم نداشته براي آن دليل تراشيده­ايم. در مقابل، آنچه مخالف خواست دلمان بود رد کرده‌ايم، حتي اگر دلايل