در فراز مزبور از مناجات شعبانيه، آمده است که خداوند بندگان خود را ندا ميکند. «ندا» در جايي به کار ميرود که دو نفر از هم دور باشند و از راه دور همديگر را صدا زنند. پس با لحاظ فاصله بين خدا و بندگان، خداوند با تعابيري چون يا أَيُّهَا النّاسُ و يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا بندگان خود را فرا ميخواند و آنان را به اطاعت خويش دعوت ميکند. در اين صورت وقتي مخاطبان به نداي الاهي لبيک گفتند و درصدد انجام دستورات الاهي برآمدند، عنايت و نظر خاص خداوند شامل آنان ميگردد و آنان در مسير بندگي خدا به مراتب عاليتري راه مييابند. معصوم(عليه السلام) ميفرمايد: خدايا، مرا در شمار کساني قرار بده که آنان را ندا دادي و بهسوي خود دعوت کردي، آنان نيز نداي تو را لبيک گفتند و در نتيجه، مشمول عنايت و توجه خاص تو گرديدند و لايق بار يافتن به محضر تو شدند و تجلي جلال و عظمت تو و درک حضور تو آنان را مدهوش و ازخودبيخود کرد. همه ما ميدانيم که خدا ناظر ماست و ما در محضر او هستيم و او به ما نگاه ميکند، اما تفاوت بسياري وجود دارد بين اينکه انسان احساس کند کسي از دور و يا از وراي چندين حجاب به او نظر ميکند، يا اينکه احساس کند کسي در کنار اوست و چشم در چشم او دوخته است. اگر اين معرفت در انسان پديد آيد که درک کند خداوند عنايت و نظر خاصي به او دارد، از عظمت درک توجه الاهي و لذت بار يافتن به محضر الاهي مدهوش ميگردد. چنانکه حضرت موسي(عليه السلام) بر اثر تجلي پروردگار مدهوش گشت و خداوند درباره او فرمود: