در روايتي از امام رضا(عليه السلام) وارد شده که منظور از «فاصفح الصفح الجميل» عفو و درگذشتن بدون مؤاخذه و سرزنش است.[1]

اِلهى‏ ظَلِّلْ عَلى‏ ذُنُوبى‏ غَمامَ رَحْمَتِک، وَاَرْسِلْ عَلى‏ عُيُوبى‏ سَحابَ رَاْفَتِک، اِلهى‏ هَلْ‏ يَرْجِعُ الْعَبْدُ الْابِقُ اِلاَّ اِلى‏ مَوْلاهُ؟ اَمْ هَلْ يُجيرُهُ مِنْ سَخَطِهِ اَحَدٌ سِواهُ؟ «خدايا، ابر رحمتت را بر گناهان من بگستران و سحاب و بارش لطف و محبتت را بر عيب‌هايم بباران. خدايا، آيا بنده گريز پا و فراري جز به‌سوي مولايش بازمي‌گردد؟ و يا هيچ‌کس جز مولايش او را از خشم خود پناه مي‌دهد؟»

بنده گنهکار در جست‌وجوي رأفت و پناه معبود

در حقيقت، گناه آتش نهاني است که در دنيا و آخرت گنهکار را در خويش فرو‌مي‌گيرد و مي‌سوزاند و با شعله‌هاي خود در دنيا، ايمان و روح او را تباه مي‌سازد و در قيامت و آخرت همه هستي و سرمايه‌اش را با لهيب سوزان خود مي‌سوزاند و تنها ابر رحمت و بارش باران لطف و رأفت الاهي شعله‌هاي کشنده و تباه سازنده آن را خاموش مي‌کند.

يکي از رابطه‌هاي بين خدا و انسان، رابطه عبد و مولاست و همه انسان‌ها بنده‌اند و خداوند مولاي مطلق آنهاست. حضرت در فراز فوق به اين رابطه اشاره دارند و در مناجات امير ‌مؤمنان(عليه السلام)، در مسجد کوفه، اين رابطه چنين ترسيم شده است: مَوْلاىَ يا مَوْلاىَ، اَنْتَ الْمَوْلى وَاَنَا الْعَبْدُ، وَهَلْ يَرْحَمُ الْعَبْدَ اِلَّا الْمَوْلى‏؛[2] «آقا و مولاي من، تويي مولا و منم بنده، و آيا به بنده‌اي کسي جز مولا رحم مي‌کند؟»