نامطلوب و بدعت به معناي تغيير در آموزه‌هاي دين و پيرايه بستن به آنها، ممنوع و حرام تلقي نمي‌‌شود، بلکه کاري مثبت و خدمت به دين به شمار مي‌آيد.

د) بُعد رواني افراط در نوآوري و بازتاب منفي آن

نتيجة گسترش چنين نوآوري‌هايي نسخ شريعت و کنار گذاشتن احکام اسلامي و نشاندن احکام نو و جديد به جاي آنهاست. در اين گفتار مجالي براي پرداختن به همة ابعاد نوآوري‌هاي باطل و پذيرش آنها از سوي ديگران نيست، و ما تنها به بررسي اجمالي بُعد روان‌شناختي آن مي‌پردازيم. از نظر روان‌شناختي طبع انسان‌ها و به‌ويژه جوانان نوپسند است و وقتي مطلبي چندبار تکرار شد و زماني بر آن گذشت، جاذبة خود را از دست مي‌دهد. در برابر، سخن نو که با ادبيات جديد و در قالبي نو ارائه مي‌شود جاذبه دارد و دل‌ها را متوجه خود مي‌‌سازد. در تبليغات جهاني و رسانه‌ها وقتي مي‌خواهند فکر، مکتب يا مذهبي را تخريب کنند، آن را به کهنه‌پرستي و ارتجاع متهم مي‌‌سازند. پيش از انقلاب نيز عمال رژيم شاه مي‌کوشيدند تا با مرتجع و کهنه‌پرست خواندن، روحانيت را کنار زنند. سوء ‌استفاده از نوگرايي بشر و اتهام کهنه‌پرستي به مخالفان در ادبيات انساني پيشينه‌اي‌ کهن دارد، و حتي مشرکان و دشمنان پيامبران الاهي با اسطوره و افسانه خواندن سخنان انبيا درصدد بودند که جلوي تأثير آن سخنان را بر مردم بگيرند. قرآن در اين‌باره مي‌فرمايد:

وَمِنْهُم مَّن يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِن يَرَوْاْ كُلَّ آيَةٍ لا يُؤْمِنُواْ بِهَا حَتَّى إِذَا جَآؤُوكَ يُجَادِلُونَكَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُواْ إِنْ هَذَآ إِلا أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ؛[1] و از آنان کساني‌اند که [چون قرآن مي‌خواني] به تو گوش فرا مي‌دهند، و بر دل‌هاشان پوشش‌ها افکنده‌ايم تا آن را درنيابند و در گوش‌هاي [دلِ]