هيچ‌گونه نوآوري‌اي را برنمي‌تابند و البته گاه بين شيعيان نيز به چشم مي‌خورند، استفاده از وسايل نقلية جديد، مانند اتومبيل، قطار و هواپيما را حرام و بدعت مي‌دانند و معتقدند مانند صدر اسلام بايد در مسافرت‌ها از شتر استفاده کرد.

در برابرِ گروه اول، که نوآوري را به كلي ممنوع و حرام مي‌دانند، برخي با سوء‌ استفاده از ستايش نوآوري در کلمات بزرگان و تحولات چشمگيري که در زندگي و عرصة علوم و از جمله علوم اسلامي در پرتو نوآوري‌ها پديده آمده، هرگونه نوآوري را مطلوب و مفيد مي‌شمارند. اگر به تاريخ تشيع و تحولات شگرفي که در بستر زمان از جمله در فقه شيعي پديد آمده نظري بيفکنيم، درمي‌يابيم که گسترش و تحول در فقه، برخاسته از نوآوري‌ها و ابتکارهاي فقهاي بزرگي چون شيخ مفيد، شيخ طوسي و به‌ويژه شيخ انصاري است و اين نوآوري‌ها در هر عصري نقطة عطفي در جهش و تحول فقه شده و همگان به آن نوآوري‌ها و رشدي که به مدد آنها در فقه و ديگر علوم اسلامي پديد آمده مي‌بالند و افتخار مي‌کنند. طبيعي است که اين دگرگوني‌ها و نوآوري‌ها در چارچوب کتاب، سنت، اصول و قواعد ثابت صورت مي‌‌گيرد، اما برخي بدون توجه به اين نکتة اساسي، هرگونه نوآوري را به طور مطلق مطلوب و ارزشمند مي‌دانند.

اين گروه، به‌ويژه طي دو دهة اخير، در نوشته‌هاي خود بارها معناي مطلوبي از لفظ بدعت ارائه داده‌اند تا از اين رهگذار بار منفي آن از ميان برود و بدعت به ‌معناي مطلوب نقل و انصراف يابد. تکرار و اصرار بر چنين كاربردي از آن روست که دگرگوني‌هاي زباني و معنايي و نقل لغت از معنايي به معناي ديگر به صورت دفعي رخ نمي‌دهد، بلکه به تدريج و در گذر زمان و با کثرت استعمالْ شكل مي‌گيرد. طبيعي است وقتي لفظ بدعت در معنايي مطلوب و با بار ارزشي مثبت به کار رود، از بار منفي بدعت که در ادبيات ديني دربارة بدعت‌گذاري‌هاي حرام نمود مي‌يابد، مي‌کاهد و مقاومت در برابر چنين بدعت‌گذاري‌هايي را که اساس دين و شريعت را تهديد مي‌کند، از بين مي‌برد، و در اين گذر، نه‌فقط نوآوري