و اسبان نشاندار و چهارپايان [از شتران و گاوان و گوسفندان] و کشتزار در نظر مردم آراسته شده است. اينها برخورداريِ زندگي اين جهان است، و سرانجام نيک نزد خداست.

در اين مقام اين پرسش مطرح مي‌شود که چرا خداوند زمينة انحراف و غفلت از خويش را در ما قرار داد و چرا ما را از تمايلات و عواملي برخوردار ساخت که ما را به سوي شيطان و سقوط سوق مي‌دهند؟

پاسخ اين است که مشيت و خواست خداوند بر آفرينش موجودي مختار و برخوردار از عقل و قدرت انتخاب قرار گرفته است؛ موجودي که دو راه خير و شر و حق و باطل فراروي او باشد و براي رسيدن به تعالي و کمال ناگزير از شناخت آن دو راه و طيِّ مسير عبوديت و بندگي خداست؛ موجودي که پس از مبارزه‌اي طاقت‌فرسا با نفس خويش و پيمودن راه بندگي خدا، به کمال و منزلتي دست مي‌يابد که فرشتگان خادم او مي‌شوند و مقام خلافت و جانشيني خداوند را نصيب خود مي‌سازد. پس هدف خداوند آن بود که موجودي برخوردار از تمايلات و گرايش‌هاي متضاد بيافريند؛ موجودي که با اراده و اختيار خويش مسير حق و بندگي خداوند را برگزيند و‌گرنه خداوند فرشتگان بي‌شماري را آفريده بود که شأن و وظيفة آنها تنها عبادت و بندگي خداست و از نظر عبادت و پرستش خداوند خلأيي وجود نداشت تا با آفرينش انسان پُر شود. رسول خدا(صلى الله عليه وآله)دربارة فرشتگان بي‌شمار خداوند که همواره به عبادت و بندگي پروردگار خويش مشغول‌اند،‌ مي‌فرمايند:

لَيْسَ مِنْها مَوْضِعُ قَدمٍ إِلَّا عَلَيْهِ مَلَكٌ راکِعٌ أوْ ساجِدٌ؛[1] در آسمان‌ها به قدر جاي پايي نيست، مگر آنکه در آن فرشته‌اي در رکوع يا سجده است.

پس رشد، تعالي و کمال انسان در گرو دو عامل در اوست که يکي از آنها انسان را به خداوند سوق مي‌دهد و ديگري به شيطان، و وقتي انسان بر نفسانيات و شهوات خود