همچنين قرآن کساني که حکم و قضاوت خود را بر اساس قوانين الاهي که در قرآن گرد آمده سامان نمي‌دهند، کافر مي‌خواند:

وَمَن لَّمْ يَحْكُم بِمَا أَنزَلَ اللّهُ فَأُوْلَـئِكَ هُمُ الْكَافِرُونَ؛[1] و کساني که بدانچه خدا فرو فرستاده حکم نکنند، آنان خود کافرند.

در آيه‌اي ديگر خداوند کساني را که از پذيرش احکام قضايي صادر شده از سوي رسول خدا(صلى الله عليه وآله) خودداري مي‌‌ورزند و از صميم دل در برابر آنها تسليم نمي‌شوند، فاقد ايمان معرفي مي‌کند:

فَلا وَرَبِّكَ لا يُؤْمِنُونَ حَتَّى يُحَكِّمُوكَ فِيمَا شَجَرَ بَيْنَهُمْ ثُمَّ لا يَجِدُواْ فِي أَنفُسِهِمْ حَرَجًا مِّمَّا قَضَيْتَ وَيُسَلِّمُواْ تَسْلِيمًا؛[2] نه، به پروردگارت سوگند که ايمان نمي‌آورند، مگر آنكه تو را در مورد آنچه ميان آنان ماية اختلاف است داور کنند و آن‌گاه در دل‌هاي خويش از حکمي که کرده‌اي هيچ ننگي و رنجشي نيابند و به راستي بر آن گردن نهند.

در زمان رسول خدا(صلى الله عليه وآله) برخي منافقان براي قضاوت و داوري نزد علماي اهل کتاب مي‌رفتند تا ايشان به نفع آنان حکم کنند. خداوند متعال در اين آيه با تأکيد به آنان و ديگران گوشزد مي‌کند که به خداوند و رسول او ايمان نياورده‌اند، مگر آنكه در اختلافات و مشاجرات خود پيامبر(صلى الله عليه وآله) را داور و قاضي خود قرار دهند. طبيعي است وقتي دو نفر نزد قاضي مي‌روند، هرکدام خود را بر حق مي‌داند و مي‌خواهد که به نفع او حکم صادر شود، اما سرانجام وقتي حکم عليه او صادر گرديد، ناراحت مي‌شود. خداوند مي‌فرمايد در صورتي مسلمانان ايمان آورده‌اند که از صميم دل به قضاوت رسول خدا(صلى الله عليه وآله) رضايت