آنچه درباره شرک مطرح شده و از جمله قرآن نيز بدان پرداخته است، اعتقاد به شرک در ربوبيت و نفي توحيد در ربوبيت است، وگرنه شرک در خالقيت و نفي توحيد در خالقيتْ قائلان اندکي داشته است. مثلاً بت‌پرستان و مشرکان مکه، خداوند را خالق هستي مي‌دانستند و شرک ايشان متوجه ربوبيت خداوند بود و آنان به هيچ روي به چند خالق اعتقاد نداشتند. آنها معتقد بودند خداوند پس از آفرينش هستي و موجودات، اختيار پاره‌اي از امور را به غير خود، نظير بت‌ها، فرشتگان يا جنّيان سپرده است. قرآن دربارة اعتقاد آنان به توحيد در خالقيت و شرک ايشان در ربوبيت خداوند مي‌فرمايد:

وَلَئِن سَأَلْتَهُم مَّنْ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ لَيَقُولُنَّ اللهُ قُلْ أَفَرَأَيْتُم مَّا تَدْعُونَ مِن دُونِ اللهِ إِنْ أَرَادَنِيَ اللهُ بِضُرٍّ هَلْ هُنَّ كَاشِف(عليه السلام)اتُ ضُرِّهِ أَوْ أَرَادَنِي بِرَحْمَةٍ هَلْ هُنَّ مُمْسِكَاتُ رَحْمَتِهِ قُلْ حَسْبِيَ اللهُ عَلَيْهِ يَتَوَكَّلُ الْمُتَوَكِّلُونَ؛[1] و اگر از آنان بپرسي چه کسي آسمان‌ها و زمين را آفريده است، خواهند گفت: خدا. بگو: چه گوييد دربارة آنچه جز خدا مي‌خوانيد؟ اگر خدا بخواهد که به من گزندي رسد آيا آنان توانند گزند او را بردارند؟ يا [اگر] براي من نيکويي و بخشايشي خواهد آيا آنها بازدارندة بخشايش او هستند؟ بگو: خدا مرا بس است؛ توکل‌کنندگان تنها بر او توکل مي‌کنند.

پس بيشتر شرک‌هايي که در عالم مطرح بوده و پيامبران الاهي با آنها مبارزه ‌کرده‌اند شرک در ربوبيت خدا بوده است. کساني که پيامبران با آنان مبارزه مي‌کردند، نمي‌گفتند ما چند خالق و چند واجب‌الوجود داريم، بلکه مي‌گفتند همة کارها و تدبير همه امور در اختيار خداوند نيست و مثلاً باران براي خود ربّي دارد و پيروزي و جنگ نيز ربّي.