پيش خود به وضع قانون بپردازد. اما او چون شايستگي وضع قانون را ندارد و نمي‌تواند مسير هدايت را به انسان‌ها بنماياند، حاصل بدعت او انحراف، انحطاط و هلاکت خود و کساني خواهد بود که بدو گرايش دارند.

خسارت‌هاي فردي و اجتماعي بدعت

از بُعد اجتماعي، رفتار بدعت‌گذار خسارتي جبران‌ناپذير براي جامعه دارد و خطر او براي جامعه بسيار فراتر از خطر پزشک قلابي است که با تجويز داروهاي تقلبي جان و سلامت مردم را به خطر مي‌افکند؛ زيرا او حداکثر فرصت زندگي را از مردم مي‌گيرد و اجازه نمي‌دهد که آنان زمان بيشتري در دنيا بمانند و از نعمت‌ها و لذت‌هاي آن بيشتر بهره برند، اما به آخرت و زندگي ابدي ايشان آسيب نمي‌رساند، ولي بدعت‌گذار با قانوني که به نام دين مي‌گذارد و احکامي که از پيش خود جعل مي‌کند، دين مردم را فاسد مي‌كند و آنان را از سعادت دنيوي و نيز سعادت ابدي و جاودانة آخرت، که در پرتو دين به دست مي‌آيد، محروم مي‌سازد. پس خيانت او در حق جامعه از هر خيانتي بزرگ‌تر است.

از بُعد فردي نيز، بدعت‌گذار که خود را در مقام واضع قوانين و احکام قرار داده و مدعي است احکامي که در اسلام نيامده ولي براي جامعه مفيدند آورده، دين خدا را ناقص مي‌داند، و از اين روي، در پي تکميل آن برآمده است؛ يا اينكه معتقد است آموزه‌هاي دين و اسلام کهنه شده‌اند و فايده‌اي براي مردم ندارند و او سخناني نو و تازه آورده که ضامن سعادت جامعه است. در اين صورت، او بر اين باور است که دين خدا نسخ شده و او جايگزين بهتري براي آن آورده است. در هر دو صورت، او خود را شريک خداوند در تشريع مي‌داند و منکر ربوبيت تشريعي اوست، و خود را در عرض خداوند شايستة قانون‌گذاري مي‌داند!