خداوند بر دل‌هاشان و بر گوش‌هاشان مُهر نهاده و بر ديدگانشان پرده‌اي است و آنان را عذابي است بزرگ.

غفلت از خداوند بزرگ‌ترين کيفر الاهي

کساني که بر ارتکاب گناهان پاي مي‌فشارند و از طغيان و فساد باز نمي‌ايستند، به بدترين کيفر دنيايي خداوند گرفتار مي‌شوند و آن گمراهي و غفلت محض از حق و بسته شدن همة راه‌هاي هدايت و رهايي از دام شيطان است. گرفتاران به اين کيفر سنگين، نه ميلي به شنيدن سخن حق دارند و نه حال و مجالي براي عمل به آن. آنان همچون کسي هستند که با تصميم و اختيار خود شروع به دويدن از سرازيري دره‌اي مي‌کند، اما با فزوني گرفتن سرعت، مهار خويش از دست مي‌دهد و ناخواسته سقوط مي‌کند و از بين مي‌رود. کساني که در مسير شيطان حرکت مي‌کنند و شتابان به سوي تحقق بخشيدن به تمايلات و خواسته‌هاي شيطاني گام برمي‌دارند، به جايي مي‌رسند که شيطان مُهر بندگي خويش را بر پيشاني آنان مي‌زند و بر دل و ديگر عناصر وجودي آنان سلطه مي‌يابد و راه برگشت و رهايي از سقوط و انحطاط را به رويشان مي‌بندد. در نتيجه آنان در گمراهي و غفلت محض، به شقاوت و تيره‌روزي ابدي گرفتار مي‌آيند:

إِنَّهُ لَيْسىَ لَهُ سُلْطَانٌ عَلَى الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَلَى رَبِّهِمْ يَتَوَكَّلُونَ * إِنَّمَا سُلْطَانُهُ عَلَى الَّذِينَ يَتَوَلَّوْنَهُ وَالَّذِينَ هُم بِهِ مُشْرِكُونَ؛[1] شيطان را بر کساني که ايمان دارند و بر پروردگارشان توکل مي‌کنند تسلطي نيست. تسلط او تنها بر کساني است که وي را دوست و سرپرست خود گرفته‌اند و بر کساني که به او (خدا) شرک مي‌ورزند.

شيطان نمي‌تواند بر کساني سلطه داشته باشد که به خدا ايمان و توکل دارند و طوق