در هر صورت، اگر يقين به آخرت باشد آن‌گاه دل كندن از دنيا آسان مى‌شود. اگر انسان بفهمد كه اين لذت دنيايى تزاحم دارد با لذتى شبيه آن، ولى بسيار بهتر و بالاتر، آن‌گاه مى‌تواند خود را متقاعد نمايد كه از آن صرف‌نظر كند:

وَبَشِّرِ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الأْنْهارُ كُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَة رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِي رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ وَأُتُوا بِهِ مُتَشابِها؛[1] و كسانى را كه ايمان آورده‌اند و كارهاى شايسته انجام داده اند مژده ده كه ايشان را باغ هايى خواهد بود كه از زير [درختان] آنها جوى‌ها روان است. هرگاه ميوه‌اى از آن روزىِ ايشان شود، گويند: «اين همان است كه پيش از اين [نيز] روزىِ ما بوده است.» و مانند آن [نعمت‌ها]براى آنان آورده شود.

اگر طالب لذت جنسى هم هستى، از اين لذت جنسى حرام بگذر تا بسيار عالى‌تر و بهترش را، كه اصلا با لذت جنسى دنيا قابل مقايسه نيست، در آخرت به تو بدهند:

وَلَهُمْ فِيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيها خالِدُونَ؛[2] در آن‌جا همسرانى پاكيزه خواهند داشت و آنها در آن جا جاودانه اند.

براى رسيدن به باغ و قصر و ويلا، حرام و حلال را ناديده مگير و به كسب ثروت نامشروع روى مياور؛ اگر چند روزى شكيبايى پيشه نمايى، باغ‌ها و خانه‌هايى به تو مى‌دهند كه وسعت و حشمت و زيبايى آن هوش را از سر مى‌برد: