يگانه دانستند؛ و تويى آن كس كه بيگانگان را از قلب‌هاى دوست‌دارانت بيرون كردى تا غير تو را دوست نداشته باشند و به غير تو پناه نبرند.

آرى، خداوند بندگانى دارد كه نورهاى معنوى خويش را بر دل‌هاى آنان تابانده و ايشان در پرتو تابش آن انوار خدا را شناخته‌اند و به زلال «معرفة‌الله» رسيده‌اند. اشراق نور در دلْ امر مهمّى است كه ما از درك حقيقت آن عاجزيم. نتيجه اين اشراق نيل به مقام معرفة‌الله است كه غايت آرزوى اهل دل و اولياى خدا است. معرفت حاصل از اين اشراق آن‌چنان قوى است كه محبت تمامى اغيار را از دل مى‌زدايد و جز محبت حضرت حق محبّتى در آن باقى نمى‌گذارد: ...‌وَاَنْتَ الَّذي أَزَلْتَ الاَْغْيَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِكَ حَتَّى لَمْ يُحِبُّوا سِوَاكَ وَلَمْ يَلْجَئُوا إِلَى غَيْرِكَ.

خوشا به حال اولياى خدا كه چنين لياقتى را در خود ايجاد مى‌كنند كه خداوند دل آنها را مخصوص خود مى‌گرداند و جايى براى محبت غير خود در آن باقى نمى‌گذارد. ما اگر بهره‌اى داشته باشيم، اين است كه نسبت به چنين انسان‌هايى عشق بورزيم و ارادت پيدا كنيم، وگرنه دل‌هاى آلوده ما كجا و اشراق و تابش چنين انوارى كجا؟ البته مأيوس هم نيستيم و آرزو داريم كه خداوند از خوان رحمت بى‌كران خود و به بركت توسل و عرض ارادت به اين اولياى الهى، اين لياقت را به ما نيز مرحمت فرمايد كه دل‌هايمان از محبت اغيار پاك گردد و محبت و معرفت خداى متعال در آن جايگزين شود. در هر صورت، از اين دسته احبّا و اولياى الهى كه بگذريم، همه ما كم و بيش به اين درد مبتلا هستيم و بايد ببينيم راه نجات از محبت دنيا چيست.