نام کتاب : پيام مولا از بستر شهادت نویسنده : مصباح یزدی، محمد تقی جلد : 1 صفحه : 52
يك ظرف نمىتواند چند مظروف را با هم در خود جاى دهد بىآنكه اندازه هيچ يك از آنها كم و زياد شود. در يك ظرف اگر، براى مثال، آب باشد، نمىتوان آن را پر از شربت كرد بدون آنكه آب آن خالى شود. ظرف دل آدمى نيز هنگامى كه با محبت دنيا و ماديات پر شد ديگر جايى براى محبت خدا و آخرت و معنويات باقى نمىماند، و اشكال مهم محبت دنيا همين است.
راهى براى خلاصى از محبت دنيا
با اين اوصاف اكنون اين سؤال پيش مىآيد كه چه كنيم تا از اين محبت خلاص شويم و نجات پيدا كنيم؟ اين دردى است كه همه ما كم و بيش به آن مبتلاييم. تنها اوحدىّ از بندگان شايسته خدا هستند كه خداوند به آنها لطف كرده و محبت غير خود را از دل آنان بيرون كرده است. البته اين كار خداوند بىسبب و بىحكمت نيست و در اثر لياقتى است كه آنان از خود نشان دادهاند. آنان به اختيار خويش زمينهاى را فراهم مىكنند كه خداوند چنين لطفى در حق ايشان روا مىدارد و ريشه محبت دنيا را به كلى از صفحه دل و ضمير آنان برمىكند. امام حسين(عليه السلام) در فرازى از دعاى عرفه به همين مطلب اشاره دارد:
اَنْتَ الَّذي اَشْرَقْتَ الاَْنْوَارَ فِي قُلُوبِ أَوْلِيَائِكَ حَتَّى عَرَفُوكَ وَوَحَّدُوكَ وَاَنْتَ الَّذي أَزَلْتَ الاَْغْيَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِكَ حَتَّى لَمْ يُحِبُّوا سِوَاكَ وَلَمْ يَلْجَئُوا إِلَى غَيْرِكَ؛[1] تويى آن كس كه نورها را در قلب هاى دوستانت تاباندى تا آن كه تو را شناختند و تو را