لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ عَلى لِسانِ داوُدَ وَعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ ذلِكَ بِما عَصَوْا وَكانُوا يَعْتَدُونَ * كانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنكَر فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ؛[1] آنان كه از بنى‌اسرائيل كفر ورزيدند، به زبان داوود و عيسى بن مريم مورد لعنت قرار گرفتند. اين [كيفر] از آن روى بود كه گناه كردند و [از فرمان خدا] تجاوز نمودند. [و] از كار زشتى كه آن را مرتكب مى‌شدند يكديگر را بازنمى‌داشتند. به راستى چه بد بود آن‌چه انجام مى‌دادند.

اشاره كرديم كه امام سجاد(عليه السلام) در ذيل اين آيه شريفه به نقل از اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى‌فرمايد:

كَانُوا يَرَوْنَ مِنَ الظَّلَمَةِ الَّذِينَ بَيْنَ أَظْهُرِهِمُ الْمُنْكَرَ وَالْفَسَادَ فَلاَ يَنْهَوْنَهُمْ عَنْ ذَلِكَ رَغْبَةً فِيمَا كَانُوا يَنَالُونَ مِنْهُمْ وَرَهْبَةً مِمَّا يَحْذَرُونَ؛[2] آنان از ستم كارانى كه در مقابلشان بودند زشت كارى و فساد را مى ديدند اما آنان را از اين كار بازنمى داشتند؛ به طمع آن چه كه از آنان اميد داشتند و از ترس آن چه كه از ناحيه ايشان برحذر بودند.

در پايان از خداى متعال مسألت داريم كه ما را از كسانى قرار ندهد كه «رَغْبَةً فِيمَا كَانُوا يَنَالُونَ مِنْهُمْ وَرَهْبَةً مِمَّا يَحْذَرُون» از انجام و اجراى فريضه بزرگ و مهم امر به معروف و نهى از منكر شانه خالى مى‌كنند و براى خشنودى خلق، فرمان خالق متعال را ناديده مى‌گيرند.