همان كشورهاى غربى هم آزادى محدود و مقيد به قانون است. ما نيز از آن‌جا كه مسلمانيم طبعاً قانون را اسلام و ضوابط شرعى مى‌دانيم، و از اين رو اگر كارى خلاف شرع باشد آزادى عمل نسبت به آن وجود ندارد. البته اين‌كه كسى در خلوت گناهى مرتكب شود، و مسأله جايز نبودن تجسس در مسائل و زندگى خصوصى افراد بحثى ديگر است، اما بحث ما در گناه علنى و گناهى است كه در ملأ عام و در مرئى و منظر ديگران انجام مى‌شود. ثانياً، بايد توجه داشته باشيم كه ضرر گناه تنها متوجه خود فرد معصيت‌كننده نيست، بلكه در بسيارى از موارد دامان ساير افراد جامعه را نيز مى‌گيرد. از اين رو اگر اين ملاك غربى‌ها را هم بپذيريم كه «محدوده آزادى آن است كه به حقوق و مصالح ديگران لطمه نزند»، باز هم نمى‌توانيم اجازه دهيم كه بسيارى از كارها آزادانه در ملأ عام انجام شود، چراكه به مصالح ساير افراد جامعه آسيب مى‌رساند. البته تفاوتى كه در اين‌جا بين ما و غرب وجود دارد اين است كه فرهنگ اسلامى، مصالح و منافع را فقط به مصالح مادى محدود نمى‌كند بلكه آن را اعم از مادى و معنوى مى‌داند. از اين رو اگر كارى موجب لطمه به مصالح مادى يا معنوى ديگران شود، آزادى عمل در مورد آن وجود ندارد. در واقع، امر به معروف و نهى از منكر براى جلوگيرى از ارتكاب كارهايى است كه مصالح مادى يا معنوى ديگران را به مخاطره مى‌اندازد. از اين رو اگر فرض كرديم كارى چنين پيامدى دارد، بايستى بى‌محابا و بدون ترس از كم شدن و از دست دادن محبوبيت و موقعيت و شأن اجتماعى وارد عمل شويم و به وظيفه امر به معروف و نهى از منكر خويش عمل كنيم. فراموش نكنيم كه پيشينيان در اثر همين ملاحظات، امر به معروف و نهى از منكر را ترك كردند و مورد لعن الهى واقع گرديدند: