ثالثاً، ما حق نداريم در مقام نهى از منكر به كسى فحش بدهيم و اهانت كنيم. اهانت به مؤمن خودش گناه است و گناهش نيز بسيار بدتر و بالاتر از ريش‌تراشى است.

و رابعاً، اين نحوه برخورد باعث مى‌شود كه زمينه ارشاد فرد نسبت به ساير مسائل از بين برود. انسان مى‌تواند با برخورد نرم و آرام و همراه با مدارا و اخلاق نيكو، فرد را تحت تأثير قرار دهد و به مرور ابتدا او را به اين مسير بكشاند كه آن گناهان بزرگ‌تر را كنار بگذارد، تا كم‌كم نوبت به معاصى كوچك‌تر و گناهى نظير ريش‌تراشى برسد. با اين نحوه برخورد، شما نه‌تنها فرد را از ريش‌تراشى بازنداشته‌ايد، بلكه زمينه اصلاح او نسبت به ترك آن گناهان كبيره را نيز كاملا از بين برده‌ايد.

پنجمين اشكال اين نحوه برخورد آن شخص اين بود كه منجر به قطع رابطه و قطع رحم شد و چنان دشمنى و كينه‌اى بين اين دو نفر به وجود آمد كه تا آخر عمر از ديدن روى يكديگر بيزار بودند.

اين همه در حالى بود كه آن خويشاوند متدين ما قطعاً هيچ نظرى جز انجام وظيفه و عمل به تكليف شرعى نداشت، اما نحوه برخورد او درست نبود. چنين برخوردى نيز عمدتاً ريشه در آداب و رسوم و عادت‌هاى رفتارى گذشتگان داشت و از محيط به ارث رسيده بود؛ برخورد تند و خشن و بى‌جايى كه نه‌تنها هيچ نتيجه مثبتى نداشت، كه چندين اثر منفى نيز داشت و اگر جاى خود را به برخورد متين و مؤدبانه مى‌داد، به احتمال بسيار زياد مى‌توانست نتيجه‌بخش باشد.

مثال ديگر در همين زمينه، روشى بود كه آن زمان‌ها برخى از اهل منبر و اهل علم داشتند، كه متأسفانه گاهى در مقام امر به معروف و نهى از