به دليل طغيان و سركشى عذاب عمومى بر آنها نازل شده و به كلى نابود گرديده و به هلاكت رسيده‌اند. در سوره شعراء داستان چندين تن از پيامبران را بيان مى‌كند كه امّت‌هاى آنها به عذاب استيصال مبتلا شده‌اند و دليل آن را نيز اين‌گونه بيان مى‌دارد كه اكثريت هريك از اين امّت‌ها مسير نافرمانى و كفر را پيش گرفتند: وَما كانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِين.[1] در اين ميان، تنها اين امّتند كه از عذاب استيصالْ مصونيت دارند. البته عذاب‌هاى محدود و موقت بر همه امّت‌ها نازل مى‌شده و بر اين امّت نيز نازل شده و خواهد شد. در همين حال حاضر نيز مسلمانان كم و بيش در گوشه و كنار به عذاب‌هايى مبتلا هستند. بسيارى از اين عذاب‌ها معلول اعمال خود ما است:

وَما أَصابَكُمْ مِنْ مُصِيبَة فَبِما كَسَبَتْ أَيْدِيكُم؛[2] و هر مصيبتى به شما برسد به سبب اعمال خود شما است.

قرآن كريم بسيار بر اين نكته تأكيد دارد و مرتباً به مسلمانان سفارش مى‌كند كه دستورات الهى را رعايت كنيد و با آنها مخالفت نورزيد و از عواقب اين كار برحذر باشيد. از جمله پى‌آمدهاى خطرناك اين امر بروز اختلاف و برادركشى در جامعه اسلامى است:

قُلْ هُوَ الْقادِرُ عَلى أَنْ يَبْعَثَ عَلَيْكُمْ عَذاباً مِنْ فَوْقِكُمْ أَوْ مِنْ تَحْتِ أَرْجُلِكُمْ أَوْ يَلْبِسَكُمْ شِيَعاً وَيُذِيقَ بَعْضَكُمْ بَأْسَ بَعْض؛[3] بگو: او توانا است كه از بالاى سرتان يا از زير پاهايتان عذابى بر شما