در جمله بعد حضرت مى‌فرمايد: وَاَنْ لا تَبْغِيَا الدُّنْيا وَاِنْ بَغَتْكُما. جمله بسيار عجيبى است. در اين وصيت، اميرالمؤمنين(عليه السلام) ابتدا در چند جمله فقط امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) را خطاب قرار مى‌دهد و پس از آن براى جملات بعدى مخاطب را به ساير فرزندان و خويشان و همه كسانى كه اين وصيت به آنها مى‌رسد توسعه داده، مى‌فرمايد: وَجَمِيعَ وَلَدِي وَأَهْلِي وَمَنْ بَلَغَهُ كِتَابِي. با توجه به اين وضعيت، در همين قسمتى كه خصوص امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) مخاطب هستند اميرالمؤمنين(عليه السلام) مى‌فرمايد: فرزندان عزيز من! نور چشمان من! دنبال دنيا نرويد! هرچند دنيا به سراغ شما بيايد شما دنبال دنيا نرويد!

اگر وضعيت را تصور كنيم، جايگاه اين جمله و عجيب بودن آن روشن مى‌شود. آخرين ساعات عمر اميرالمؤمنين(عليه السلام)است و آن حضرت آخرين وصاياى خود را بيان مى‌فرمايد. در اين حالت، بلافاصله پس از سفارش به تقوا اولين سفارش ايشان به دو امام معصوم كه پيامبر(صلى الله عليه وآله) به آنان عنوان «سيدا شباب اهل الجنة » دو سرور جوانان اهل بهشت» داده اين است كه از دنيا و دنياطلبى پرهيز كنند. به راستى در چنين شرايطى اگر موعظه‌اى از اين بالاتر مى‌بود آيا اميرالمؤمنين(عليه السلام) همان را نمى‌فرمود؟ البته روشن است كه مخاطب واقعى اين كلام ما هستيم، وگرنه امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) كه معصومند و از آنها لغزشى سر نمى‌زند و حتى به عقيده برخى بزرگان شيعه، بعضى از لغزش‌هايى كه به عنوان «ترك اولى» گاهى از انبياى بزرگ صادر شده است از امام معصوم سر نمى‌زند. از اين رو اين‌كه اميرالمؤمنين(عليه السلام) در چنين شرايطى خصوص امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) را مخاطب قرار داده، در واقع براى بيان اهميت ويژه و