امام صادق(عليه السلام): حُسْنُ‌الْجَوارِ يَزيدُ فِي الرِّزْق؛[1] خوش‌همسايگى روزى را زياد مى‌كند.

در روايات اسلامى حقوق مختلفى براى همسايه ذكر شده است. از جمله اين حقوق آن است كه اگر همسايه بيمار شد از او عيادت كنيد. حق ديگر اين است كه اگر مشكلى دارد و از عهده شما برمى‌آيد، آن را حل كنيد؛ به‌خصوص در روايات آمده كه اگر همسايه نياز به «ماعون» دارد از او مضايقه نكنيد. منظور از «ماعون» اسباب و وسايل زندگى، نظير كاسه، بشقاب، ديگ، ظروف مختلف و مانند آنها است.

از سوى ديگر، «سوء الجوار» و بدهمسايگى نيز عواقب بدى در پى دارد كه در عمل و به تجربه نيز به اثبات رسيده است. آزار و اذيت همسايه عمر را كوتاه، روزى را كم و زندگى را بر انسان تلخ مى‌كند و بركت زندگى را از بين مى‌برد. درباره مراعات همسايه تا بدان‌جا تأكيد شده كه فرموده‌اند انسان نبايد ديوار خانه‌اش را به اندازه‌اى بالا ببرد كه مزاحم آفتاب و نور و هواى خانه همسايه باشد. البته امروزه و با وضع زندگى و خانه‌سازى‌هاى كنونى ممكن است اين مسأله كمتر رعايت شود، اما به هر حال اسلام تا بدين حد به همسايه اهميت داده است.

همان‌گونه كه اشاره شد، درباره آزار و اذيت همسايه و ايجاد مزاحمت براى او مسائلى به تجربه ديده شده و عيناً اتفاق افتاده است. از جمله در خصوص همين مسأله مزاحمت از طريق بلند كردن ديوار خانه داستانى را بنده خودم از يكى از اساتيد و علما ‌كه خداوند به‌ايشان طول عمر عنايت، و بركات وجودشان را بيشتر فرمايد‌ـ شنيده‌ام كه مناسب است در اين‌جا آن را ذكر كنم.