نخواهند رفت و كفر خواهند ورزيد. اكنون با اين وضعيت، خداى متعال در مورد توصيه به ارتباط با ديگران چگونه بايد عمل كند؟ بديهى است كه مصالح اقتضا مى‌كند كه بفرمايد، روابطتان را با اهل ايمان هرچه بيشتر تقويت كنيد، اما آن‌جا كه روابط اجتماعى موجب ضرر معنوى براى شما مى‌شود و دينتان را به خطر مى‌اندازد، آن روابط را حذف كنيد. اتفاقاً اسلام همين كار را كرده و در توصيف مؤمنان چنين مى‌فرمايد:

مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الْكُفّارِ رُحَماءُ بَيْنَهُم؛[1] محمد(صلى الله عليه وآله) پيامبر خدا است، و كسانى كه با اويند بر كافران سخت‌گير [و] با همديگر مهربانند.

دستور اسلام اين است كه كسانى كه دشمن فضيلت و كمال و رشد انسانى هستند و آنها كه با اسلام و راه حق عناد دارند، نسبت به آنها بايد سرسختى نشان داد و به هيچ وجه نبايد روى آشتى از مؤمنان و مسلمانان ببينند. قرآن كريم در همين رابطه در جايى ديگر، مؤمنان و مسلمانان را به الگوگيرى از حضرت ابراهيم(عليه السلام) دعوت كرده و مى‌فرمايد:

قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنّا بُرَآؤُا مِنْكُمْ وَمِمّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللهِ كَفَرْنا بِكُمْ وَبَدا بَيْنَنا وَبَيْنَكُمُ الْعَداوَةُ وَالْبَغْضاءُ أَبَداً حَتّى تُؤْمِنُوا بِاللهِ وَحْدَه؛[2]قطعاً براى شما در [پيروى از] ابراهيم و كسانى كه با اويند سرمشقى نيكو است؛ آن‌گاه كه به قوم خود گفتند: ما از شما و از آن‌چه به جاى خدا مى‌پرستيد، بيزاريم؛ به شما كفر