از اين رو برحسب نظر و حكم اوّلى، انزوا و اعتدال به هيچ وجه در اسلام پذيرفته نيست و اگر هم گاهى تجويز شود، از باب خوردن گوشت مردار است كه تنها به اندازه ضرورت جايز است و در خارج از دايره رفع ضرورت هيچ جايگاه و جوازى ندارد. برعكس، تمام تشويق‌ها و تأكيدات در اسلام بر اين است كه پيوندهاى اجتماعى قوى‌تر و روابط افراد نزديك‌تر شود. اين مطلب را مى‌توان به عنوان يك اصل در بينش اسلامى مطرح كرد كه اسلام براى تأمين هرچه بيشتر و بهتر مصالح مادى و معنوى انسان‌ها، مى‌خواهد كه روابط آنها با يكديگر هرچه نزديك‌تر شود.

خط قرمز برقرارى روابط اجتماعى

هم‌چنان‌كه ملائكه در ابتداى خلقت انسان مطرح كردند و بعداً شواهد عينى نيز نشان داد، همه انسان‌ها بر مدار حق و عدل زندگى نمى‌كنند و بسيارى از آنها خوى تجاوزگرى و ظلم و فساد و افساد دارند. هنگامى كه خداوند خواست انسان را بيافريند ملائكه به خداى متعال چنين عرض كردند:

أَتَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَيَسْفِكُ الدِّماء؛[1] آيا در آن (زمين) كسى را مى گمارى كه در آن فساد انگيزد و خون ها بريزد؟

اين‌كه ملائكه از كجا دانستند كه انسان اهل افساد و خون‌ريزى است فعلا مقصود بحث ما نيست، اما در هر حال از همان ابتدا روشن بود كه مسأله افساد لازمه زندگى انسان بر روى زمين است. خداى متعال از آغاز خلقت مى‌دانست كه بسيارى از انسان‌ها با سوء اختيار خود دست به اخلال و افساد خواهند زد، به ديگران ظلم خواهند كرد، زير بار انبيا