درخواست اوّل اين فراز از مناجات قلب مشتاق به خداست به گونه‌اى كه باعث نزديكى صاحب قلب به پروردگار گردد. حال بايد ديد كه شوق به خداوند به چه معنى است؟ آن‌گاه بررسى كرد كه چگونه قلب مشتاق مى‌تواند انسان را به خدا نزديك گرداند.

يك گمان نادرست و پاسخ آن

برخى گمان مى‌كنند محبّت ورزيدن به خداوند نادرست است و بايد به رحمت يا ثواب يا بهشت و يا حداكثر به دوستان خدا محبّت ورزيد و چون محبّت به چيزى ديدنى و قابل لذت و اُنس تعلق مى‌گيرد، محبّت به خداوند بى‌معنى است، ولى به دليل نصّ صريح قرآن كه مى‌فرمايد: «وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا للهِِ»[1] چنين پندارى درست نيست. اين همه تعبيرات شگفت‌انگيز در دعاها و مناجات‌ها و به ويژه در دعاى عرفه، جاى ترديدى باقى نمى‌گذارد كه منظور، محبّت ورزيدن به خداوند است و اين گمان كه محبّت تنها به محسوسات تعلق مى‌گيرد بى‌جا است. محبّت حالتى است كه خداوند در روح آدميان نسبت به هر چيز خوبى خواه ديدنى و محسوس و خواه غيرمحسوس قرار داده و بالاترين خوبى‌ها در خداوند جمع است و بالاترين مصداق محبّت، همان محبّت به خداوند است.